Sailing from San Blas to Cartagena, Colombia

We zijn weer veilig aan land na een zeiltocht van 5dagen met de One World. Ik kan niet zeggen dat ik vijf dagen genoten heb want dat zou niet eerlijk zijn maar over het algemeen was het een echte 'once in a lifetime experience' die ik nooit meer zal vergeten....

Zoals jullie weten hebben we deze tocht geregeld vanuit Panama City. Het aanbod van boten vanuit Panama naar Colombia is erg groot maar de verhalen zijn niet altijd positief. Je hoort veel verhalen over teveel mensen aan boord en weinig eten. Onze keus was snel gemaakt toen we een aantal websites bezocht hadden en we de boten en crew met elkaar hadden vergeleken. Ookwisten wevan te voren dat de zee in deze tijd van het jaar behoorlijk wild kan zijn dus dat beloofde wat........

Voordat we aan boord konden gaan van ons zeilschip moesten we nog twee dagen doorbrengen in Portobello, een plaatsje aan de kust van Panama. We vonden een spotgoedkoop hotelletje aan de rand van het centrale plein in het dorp. Toplocatie zou je zeggen en dat dachten wij ook want die avond zou het begin van carnaval in midden en zuid amerika gevierd worden. Nou wij waren er klaar voor.... Beladen met bier en rum zijn we op het plein gaan zitten om te kijken wat er daar allemaal stond te gebeuren en dat was wat! Eerst kwamen er allerlei parades langs met zingende en dansende mensen en de sfeer werd steeds beter. Toen deze parades om een uurtje of elf afgelopen waren zagen we dat de mensenmenigte zich verplaatste naar een parkeerterrein dus wij er ook maar achteraan. Wat daar gebeurde zou ons helaas wakker gaan houden tot de volgende morgen 11 uur!!!!! Er kwamen een aantal minibusjes en uitgebouwde auto´s (Kit look-a-likes) aanscheuren die hun kofferbak opengooide, wat speakers aan de zijkant van de auto bevestigden en vervolgens echt kei en keihard spaanse rap begonnen te draaien. Whaaaaaaaaaa wat een hel, mede gezien het feit dat echt niemand danste en iedereen alleen maar een beetje dom naar de achterkant van die auto´s stond te staren. Wij ook staren...... helaas werd de sfeer ook na een uur staren echt niet beter. Dan nog maar een drankje op het plein en hopen dat het snel ophoudt. Helaas voor ons was dit voor de Panamezen blijkbaar een topfeest want ze gingen door tot 11 uur de volgende ochtend en wij hebben werkelijk geen oog dicht gedaan!!!!!!

Compleet met wallen en lijkbleek gingen wij dus kennis maken met de andere 10 backpackers op de zeilboot. Erwin hoopte al dagen op het zweeds bikini-team maar helaas kreeg hij drie australische meisjes formaat kogelstoter, twee niet al te fraaie duitse meisjes, een lief schots meisje van 22 en twee canadese jongens. Ondanks dat het allemaal geen prachtexemplaren waren klikte het al meteen en we keken uit naar de volgende dag dat we zouden vertrekken.

Om zes uur ´s avonds werden we opgehaald door Jeff, onze kapitein, die dan wel weer een uitermate leuk plaatje bleek om naar te kijken! Samen met zijn partner Rachel hebben zij de boot 9 maanden geleden gekocht en ze doen deze trip telkens weer totdat ze genoeg geld hebben gespaard om met z´n tweeen rond de wereld te zeilen.Erwin en ik hadden een private cabin geboekt en dat was prettig maar uiteraard piepklein. Er was een bed en een kastje voor je spullen en geen ruimte om te staan. Eigenlijk te vergelijken met kamperen voor gevorderden want 9 van de 10 x hangt de boot zo schuin dat je moeite hebt om uberhaupt je hut te bereiken. De eerste avond was Erwin al meteen kotsmisselijk en dat beloofde weinig goeds voor de rest van de trip. Gelukkig werd het de volgende dagen steeds beter en heeft hij uiteindelijk weinig last gehad van zeeziekte. Ik trouwens ook niet, ik heb alleen een keertje het diner overgeslagen omdat mijn eten zo hoog in mijn keel zat dat ik er echt niets meer bij durfde te proppen. Drie dagen lang zeilden we langs de San Blas eilanden en deze zijn echt prachtig. Overdag was er genoeg tijd om te zwemmen, te snorkelen en jezelf in volle vaart met de Tarzan swing van boord te gooien. De verschillende eilandjes waren gemakkelijk te bereiken en ´s avonds maakten we daar dan een kampvuur met verse kreeft, rum en bier! Om het echt af te maken speelden een van de canadese jongens op gitaar en zongen we zo af en toe eens een liedje.Dit was echt genieten met een hoofdletter G.

De laatste twee dagen nam dit genieten toch wel enigzins af omdat we 36 uur moesten zeilen om van de San Blas in Colombia te komen, zonder te stoppen! Op z´n zachtst gezegd niet de meest gemakkelijke opgave in mijn leven. Overdag op de boot met 10 mensen zonder eigen ruimte en zittend op een hard kussen en ´s nachts niet kunnen slapen van de hitte van de motor en Erwin die ervoor zorgt dat je geplet wordt tegen de muur van je hut bleek een redelijke uitdaging. Maar toen we vanochtend 'wakker' werden was het resultaat daar......... JIEHAAA we zijn in Colombia!

Wij wensen jullie heel veel plezier tijdens Carnaval. Gelukkig hoeven wij het dit jaar ook niet te missen want morgen gaan we met alle mensen van de boot de stad in om hier Carnaval te vieren. Na Rio de Janeiro in Brazilie blijkt dit de tweede stad in Zuid Amerika om Carnaval te vieren dus dat beloofd nog wat. Het wordt hier 41 graden dus ik denk dat ik maar eens een mooie bikini met van die flosjes ga zoeken zodat ik er morgen wel een beetje bijhoor........

Wisten jullie trouwens dat:

- We dolfijnen hebben gezien die minutenlang langs onze boot aan het spelen waren

- Erwin tijdens het snorkelen een haai en een rog gespot heeft

- We de afgelopen vijf dagen niet gedoucht hebben

-We ons nog nooit zo schoon hebben gevoeld als toen we zojuist een uitgebreide douche hebben genomen

- Erwin van de mast van de boot gesprongen is

- Wij aan jullie zullen denken als jullie in de polonaise lopen.... ALAAFFF!!!

Panamazing!

De titel zegt het eigenlijk al: Wij zijn fan van Panama. Ondertussen hebben we bijna het hele land gezien en kunnen we met recht zeggen dat het een topper is. Onze aankomst in Panama verliep niet al te soepel want ze lieten ons drie uur wachten bij de grens. De douaniers hadden blijkbaar honger en vonden het nodig uitgebreid te gaan lunchen terwijl wij in de brandende zon op een stempeltje moesten wachten. Dat stempel krijg je overigens alleen maar als je ook kunt bewijzen dat je het land weer gaat verlaten. Gelukkig hadden wij onze retourtickets Rio geprint en daar namen ze genoegen mee!

Op naar Bocas del Toro, een kleine eilandengroep tegen de grens van Costa Rica dat bestaat uit twee grote eilanden en een aantal kleine daaromheen. Wij hebben de boot naar Isla Bastimentos genomen en vonden daar een super leuk hostel aan het water dat bestierd wordt door een duits koppel. Kleine houten hutjes met twee bedden en een koude douche maar met een uitzicht om stil van te worden. Bovendien had het hostel een mooie grote veranda met hangmatten over de zee om ultiem te relaxen. We werden gastvrij ontvangen door Tom en zijn vrouw maar we kregen al snel in de gaten dat ze een ijzeren regime hanteerden. Dat wil zeggen: - je kunt ´s avonds mee-eten maar dient dit wel voor 3 uur ´s middags te melden. - als je mee-eet dien je om 7 uur aan tafel te zitten, ze luiden een bel en dan moet je als de sodemieter zorgen dat je daar zit anders krijg je niks. -als je van het strand komt dien je eerst je voeten af te spoelen in een bak zoet water zodat er niet overal zandkomt te liggen - je mag maximaal 1 minuut douchen - je mag NIET met de deurenslaan.

Nou zul je zeggen dat dit allemaal wel met een korrel zout te nemen is maar helaas bleken de regels toch behoorlijk streng. Zo sloeg Erwin meteen op de 1e dag per ongeluk de deur dicht en werd hij meteen op zijn vingers getikt en op de tweede dag stond ik blijkbaar te lang te douchen want kreeg ik een pittige waarschuwing in de vorm van een luide bonk op onze deur! Al snel vonden we onze weg in dit strenge regime en de omgeving en kookkunsten van Tom maakten zoveel goed dat we het hier echt prima naar onze zin hebben gehad. Ik heb me voornamelijk bezig gehouden met het testen van de hangmatten op de veranda en Erwin heeft voor het eerst in z´n leven tot 12 meter gedoken! In ons hostel zat een Nederlands stel met een kleine duikschool en Erwin heeft de kans gegrepen om een proefduik te maken. Helemaal hyper kwam hij hiervan terug en natuurlijk wil hij nu nog maar 1 ding: z´n PADI halen zodat hij dit nog veel vaker kan doen!

Na 3 dagen Isla Bastimentos zijn we vertrokken richting Boquete. Jullie hebben je waarschijnlijk al afgevraagd wie toch die 2e blondine is waarmee Erwin trots op de foto poseert alsof hij ineens twee vrouwen aan de haak heeft geslagen.We leerden Mandy kennen in ons Duitse strafkamp en we besloten met haar samen naar Boquete te vluchten omdat het harstikke goed klikte tussen ons en zij ook nog graag dit gedeelte van het land wilde zien. Helaas voor Erwin heeft hij maar drie dagen kunnen genieten van de aanwezigheid van twee vrouwen omdat Mandydaarna terugvloog naar Nederland.

In Boquete hebben we met z´n drieeen in twee dagen tijd eigenlijk allehighlights afgevinkt. Op de 1e dag zijn we ´s ochtends gaan ziplinen. Ziplining is een parcours door de jungle waarbij je door middel van een kabelbaan van platform naar platformhopt. In Costa Rica zag je dit ook veel maar wij wilde perse deze doen omdat je hier snelheden van 80 km per uur kunt halen. Eerst krijg je een korte instructie over hoe je moet hangen en een paar baby lijntjes en dan ben je zogezegd klaar voor het echte werk! Ik weet niet of ik 80 km per uur gehaald hebt maar ik weet wel dat de tranen over mijn wangen rolden van de snelheid die je maakt. Super gaaf gevoel maar uiteindelijk zie je natuurlijk geen zak van de omgeving want wie vindt er de tijd om rond te kijken als je met een snelheid van toch zeker 60 km per uur langs een kabel omlaag glijdt waarbij je er ook nog op moet letten dat je de juiste houding aanneemt omdat je anders verkeerd om aan die kabel komt te hangen..... ik in ieder geval niet!!!!

´s Middags bezochten we de hot springs in de buurt, ik had me hier enorm op verheugd want Boquete ligt in de bergen en het was hier overdag maar 22 graden (sorry). Wat een aanfluiting was dit... drie hele kleine badjes van opgestapelde stenen die zo heet waren dat als je er eenmaal in zat je zo rood als een kreeft en kotsmisselijk van de hitte niet wist hoe snel je er weer uit moest komen! Gelukkig was er een prachtige rivier in de buurt waarin we een beetje konden afkoelen!

De volgende dag stonden twee watervallen op het programma. Hiervoor moesten we ons om 7.15 uur melden bij onze gids Felix waarmee we de vorige dag ook al naar de hotsprings waren geweest. Vol goede moed gingen we op pad maar Felix was vandaag een stuk stiller dan gisteren dus ik vroeg hem of hij wel zin had in deze tocht. Jawel hoor zei hij matjes maar ik geloofde er niets van. Je zult het wel zien zei hij vaag. Twintig minuten later wist ik precies waarom Felix helemaal geen zin had in deze tocht. TERING! Stijle bergpaden vol modder waarin we ons een weg omhoog moesten zien te werken en dat alles ook nog eens in de stromende regen.Toen we eindelijk boven waren en ik met mijn tong op mijn schoenen me afvroeg waar ik aan begonnen was deelde Felix ons gelukkig mee dat we het ergste gedeelte gehad hadden en kon hij ook weer lachen. Gelukkig bleek hij geen woord gelogen te hebben want hierna was het pad prima begaanbaar en echt prachtig. We waren in een Cloud Forest en dit geeft een beetje een spooky effect doordat hier altijd nevel hangt. Het lijkt wel een sprookje waar je doorheen loopt. Tijdens de tocht passeerde we twee watervallen die zeer de moeite van de modder en de regen waard waren dus van top tot teen onder de modder en zeiknat keerden we uiteindelijk toch zeer voldaan terug.

´s Middags brachten we een bezoek aan de koffieplantages van Panama. Voor de tweede keer op rij zijn de koffiebonen uit dit gebied uitgeroepen tot de beste van de wereld dus wij wilden wel eens met eigen ogen aanschouwen hoe zo´n proces in z´n werk gaat. De duurste bonen zijn de Geisha´s en een zak van deze bonen kost bijvoorbeeld150 dollar. We bezochten een kleine lokale plantage (inmiddels worden veel grote plantages gerund door Amerikanen of Europeanen) en leerden hier alles over het proces van plant tot koffieboon. Heel interessant, mede ook doordat de eigenaar zijn machines allemaal zelf gebouwd heeft van de meest uiteenlopende voorwerpen. Hij gebruikt bijvoorbeeld een gedeelte van een wasdroger in combinatie met een gedeelte van de motor van een oude auto om de bonen ter roosteren!

De volgende dag namen we afscheid van onze Mandy en vertrokken wij richting Santa Catalina. We waren van mening dat we wel weer wat strand verdiend hadden na die drukke dagen dus op naar dit surfersmecca aan de Pacifische kant van Panama! Santa Catalina is een klein dorpje bekend om zijn metershoge golven en trekt daarom surfers van over de hele wereld. Wij gingen hier niet naar toe om te surfen maar om de rijke onderwaterwereld in dit deel van de zee. Erwin is hier dus wederom gaan duiken met een instructeur in de hoop een walvishaai te spotten. Twee duiken later had hij vanalles gezien, white- tipped haaien, roggen, zeepaardjes etc. maar helaas geen walvishaai! Nieuwe poging wagen op de Galapagos dan maar!

Inmiddels zijn we alweer een dag of 5 in Panama City waar we uiteraard een bezoek hebben gebracht aan het beroemde Panama Kanaal. Elk jaar passeren 14000 schepen dit kanaal en wereldwijd wordt bij het bouwen van nieuwe schepen zelfs rekening gehouden met de afmetingen van dit kanaal. Schepen betalen naar gewicht met een gemiddelde van 30.000 dollar! Het hoogste bedrag dat ooit betaald is om door het kanaal te mogen varen was 200.000 dollar, dit was een Frans cruise-schip. Het laagste bedrag was 0.36 dollar wat betaald werd door een zwemmer. Bizarre bedragen gaan hier dus in om. Wij hadden het geluk dat er op het moment dat wij er waren twee grote cargo schepen uit Hong Kong passeerden zodat we heel goed konden zien hoe het kanaal precies werkt.

Verder vermaken wij ons hier opperbest met winkelen, fietsen, de bioscoopen het uitkijken over de stad. We slapen in het oude gedeelte van de stad waar we ´s avonds een prachtig uitzicht hebben over de skyline van Panama City, ook wel mini-Miami genoemd, vanwege zijn vele wolkenkrabbers! Het oude gedeelte bestaat voornamelijk uit gerestaureerde koloniale gebouwen en doet ons een beetje denken aan Havana.

Overmorgen vertrekken we weer richting de Caribische kust omdat we 13 februari aan boord gaan van de One World zeilboot die ons naar Colombia zal varen. Tijdens deze 5 dagen durende zeiltocht bezoeken we eerst de San Blas Eilanden aan de kust van Panama waar de Kuna Yala indianen wonen. Vervolgens zetten we koers naar Cartagena en kan onze tocht door Colombia beginnen.

Tot slot nogeven dit:

Wist je dat:

- Erwin inmiddels rood ziet van woede omdat hij niet tegen de trage computers in ditInternet cafe kan!

- We hier een hotelkamer hebben van 12 dollar per nacht die meer op een gevangeniscel lijkt maar gelukkig wel schoon is.

-Erwin eenhele goeie kapper blijkt te zijn! Hij heeft zich uitgeleefd op mijn uitgroei van bijna 10 cm en geloof het of niet.... geen uitgroei meer te zien.

- Hanzelfs in de stad muggenbulten oploopt

- We nog steeds prima binnen ons budget kunnen blijven zonder op een houtje te hoeven bijten.

Quantos???? (ofwel HOEVEEL???)

Onze standaard uitroep vanaf het moment dat we in San Jose, de hoofdstad van Costa Rica, aankwamen want Costa Rica bleek duur......heel duur! Waar we in Cuba bijvoorbeeld 4 dollar voor een pizza betaalden liep het hier al snel op tot 12 dollar. Ook voor een simpel hotel met gedeelde badkamer kwamen we al snel uit tussen de 35 en 40 dollar. Niet leuk en dus zit er niets anders op dan als een Razende Roeland de highlights afvinken en dan maken dat je wegkomt! Ons plan was toch minstens even een bezoekje te brengen aan Volcan Arenal, volgens de Lonely Planet de enige nog actieve vulkaan van Costa Rica, om vervolgens via de Caribische kust af te zakken naar de grens van Panama. Gelukkig raakten we in San Jose aan de praat met een duits stel dat al jaren op Costa Rica woont en net terug was van een bezoekje aan deze bekende vulkaan. Het bleek enorm slecht weer te zijn, als in bakken met regen, en bovendien blijkt de vulkaan al meer dan een jaar niet meer actief. Om deze redenen en om de hoge kosten te ontvluchten besloten we dus maar gelijk naar de Caribische kust te reizen. Dus na twee dagen San Jose op de bus naar Puerto Viego.... Hmmmm, wellicht niet de beste beslissing aller tijden want dit dorp bleek voor de ene helft gevuld met overgebruinde surferdudes met plakhaar en voor de ander helft met yoga fanaten met okselplossen en beenhaar zo lang dat je er vlechten in kunt leggen. Aangezien wij na een maand reizen nog steeds keurig ons haar wassen en ik ook mijn oksels en benen blijf scheren vielen we enigzins uit de toon. Nog maar iets verder afzakken naar het zuiden dan maar.

Manzanillo bleek beter bij ons te passen... Groot wit zandstrand met daarachter prachtige jungle dat samen een National Park vormt. Het dorp zelf bestaat uit een lange straat met 2 supermarkten, drie restaurants, een bakkerij en een bar. We wisten in Manzanillo een prachtig huis midden in de jungle te huren met een eigen keuken, een veranda en natuurlijk een hangmat. Vanuit dit geweldige onderkomen hebben we een paar mooie tochten gemaakt. We zijn gaan fietsen langs alle mooie stranden in de buurt, we bezochten een opvangcentrum voor wilde dieren, we maakten een zes uur lange wandeling door de jungle en Erwin ging op een visavontuur met de lokale bevolking.

Tijdens onze fietstocht zagen we een luiaard uit een boom op de weg vallen. Gelukkig bleef hij ongedeerd en werd hij meteen door een lokale boer opgepakt en naar een veilige plek gebracht maar het gaf ons wel de mogelijkheid dit fascinerende beest eens goed van dichtbij te bekijken. Een luiaard laat zich eigenlijk het best omschrijven als Erwin op een gemiddelde zondagochtend. Hij beweegt zich heel traag en als je te dichtbij komt laat hij zijn tanden zien, haha! Even zonder gekheid, de luiaard stond hoog op ons Costa Rica verlanglijstje omdat je deze over het algemeen alleen hier goed kunt spotten. Luiaards leven in de bomen en eten blaadjes die ze zo traag verteren dat ze maar 1 x in de 8 dagen naar beneden hoeven te komen om hun behoeft te doen! Ze doen dat namelijk nooit als ze zich in de boom bevinden. Wij natuurlijk door het dolle heen dat we de kans hadden om er eentje van zo dichtbij te zien.

De volgende dag om 5 uur opgestaan om door de jungle te hiken (soms voelt reizen hetzelfde als werken). Deze tocht werd begeleid door Omar, een ultra relaxte rastafari die nog flauweremoppentapt als die van ons pap (ja mam, bestaat echt!). Omarwist alles over de planten en dieren in de jungle,zonder hem heb jealleen maar het gevoel in een groot bos rond te dwalen waarin je vanalles hoort maar geen zak ziet! DankzijOmar zagen wij brulapen, vogelspinnen, luiaards, vleermuizen eneen heleboel planten en fruitsoorten. Zware tocht zo vroeg opde ochtend maar het was het zeker waard.

Toen Erwin de volgende dag de kanskreeg met een lokale groep vissers de zee op te gaan heb ik lekker genoten van zon, zee en strand. Genoten totdat het donker werd en Erwin nog steeds niet terug was. Ik zat daar in mijnuppie midden inde jungle in dat grote huis te luisteren naar al die enge geluiden uit dat donkere bos en ineens was ik niet meer zo stoer!Stel je niet zo aan, zei ik tegen mezelf en ik ging op de veranda zitten met een een goedboek. Na een minuut of tien hoorde ik valk voor me iets heel groots door de bosjes ritselen. Ik verstijfde helemaal want er was ons al een paar keer verteld dat de zwarte jaguar die daar leeft zich af en toe in de tuin van het junglehuis laat zien. Al een paar dagen waren we in de hoop hem te spotten maar toen waren we samen! Nu was ik ALLEEN!!! Eigenlijk heb ik daar alleen maar ademloos en bang zitten luisteren en na een paar minuten (leek uren) kwam er een grote zwarte labrador uit de bosjes gekwispeld. Pfff, wat een opluchting! Van blijdschap heb ik al mijn chocoladekoekjes met hem gedeeld en dus een nieuwe vriendschap voor het leven gesloten. Half uurtje later kwam mijn andere vriendje gelukkig ook veilig thuis met 2 grote Red Snappers die we even later dampend op tafel hadden met rijst en groenten....heerlijk!

Erwin bleek die dag ook niet geheel zonder angst te hebben doorgebracht. Hij was met 5 mannen de zee opgegaan om naar de Snappers te vissen. Supergaaf en zeer succesvol want ze bleken er in totaal 12 te hebben gevangen waarvan hij de twee die we gegeten hebben ook echt zelf gevangen had. Je zou trots op hem zijn geweest Erik!! Vissen gaat hier overigen s niet met een hengel maar met een katrol met visdraad en een haak die je helemaal tot de bodem van de zee moet laten zakken. Wanneer je dan een rukje voelt moet je eerst die hele katrol weer oprollen, tijdrovend klusje maar volgens Erwin zeer de moeite waard. De hele middag heeft hij heerlijk op dat bootje gehangen todat er ineens grote commotie ontstond en Erwin met een schreeuw duidelijk werd gemaakt naar de andere kant van het bootje te verkassen. Voor hij echt in de gaten had wat er allemaal gebeurde haalden de mannen een enorme haai aan boord. Meteen werd zijn kop eraf gehakt en de mannen vierden feest want als je een haai vangt dan wordt je in het dorp als een echte held onthaald! Haai wordt beschouwd als een lekkernij en wordt eigenlijk alleen maar gegeten als er iets belangrijks te vieren valt. Voor de vissers een topdag en Erwin was een unieke ervaring rijker!

Na een dag of 5 in Manzanillo en met een goed kleurtje konden we met een gerust gevoel richting Panama waar we inmiddels alweer ruim een week vertoeven. Blijkt een goeie beslissing want alles is hier toch wel een stukje goedkoper en het is een heel stuk minder toeristisch. Onze belevenissen hier bewaar ik voor de volgende blog want internet is hier gruwelijk traag.

Nog evenaan mijn lieve vriendinnetjes en vriendjedie mij trouw op de hoogte houden van hun dagelijkse belevenissen... Ik geniet ontzettend van jullie verhalen en ga jullie allemaal beantwoorden maar dit moet even wachten tot Panama City omdat het met deze snelheid geen pretje is. Blijf mij ondertussen vooral op de hoogte houden.....

Tot slot nog een aantal wist je datjes om mee af te sluiten

- Wist je dat we nog elke dag meer genieten

-Wist je dat San Jose lang niet zo`n verschrikkelijke stad is als dat we dachten-

- Wist je dat Erwin nooit zin heeft in een spelletje Yathzee

- Wist je dat we het helemaal niet erg vinden de extreme kou in NL een jaartje over teslaan

- WIst je dat we blij zijn voor Debby en Erik dat ze in November gaan trouwen

Totgauw en voorzichtig rijden in die sneeuw!!!!

Veel liefs van Erwin en Hanneke

Skype

Onze skypenaam staat fout in de vorige blog (thanx Rob) , het moet zijn:

erwinenhanneke1

Hola supermercado, telebancos por aqui! Lets get Cuban........

De eerste twee weken van onze reis zitten erop en ik wil deze blog beginnen met het bedanken van Dennis en Genne voor een fantastische tocht door Cuba waarin we veel gezien hebben, veel gelachen hebben en vooral veel gezopen haha want wat zijn die Mojito's goedkoop en lekker! (Idee voor vakantie 2013 Yve)

Voorheen geloofde ik nooit zo in liefde op het eerste gezicht maar sinds onze eerste dagen in Havana moet ik daarop terugkomen! Havana is een genot om doorheen te lopen. Stoffige straten, slecht onderhouden huizen, sjofel geklede mensen en ronkende oldtimers in allerlei kleuren geven je steeds het gevoel dat je een filmdecor in stapt. De overbevolkte en uitgewoonde woningen zouden in NL allang onbewoonbaar verklaard worden maar hier niet! Het zijn schitterende oude koloniale gebouwen waarvoor geen geld is om ze te kunnen onderhouden. Het oude centrum is super toeristisch en wordt helemaal opgeknapt met het geld dat verdiend wordt aan het toerisme. Een paar straten verder speelt zich het echte leven af en daar is dan ook vanalles te zien. Een oude man verkoopt rimpelige uien uit een oude Heineken krat, er lopen jongens met zelfgemaakte chocoladetaarten, honderden fietstaxis staan te wachten op een rit. Je vindt er lege etalages met lege kartonnen dozen verpakt in cadeaupapier zodat er nog iets in de vitrine staat. Het geeft je een dubbel gevoel maar ondanks hun ellende zijn de Cubanen in staat dansend en zingend door de straten te gaan. Nergens ter wereld heb ik me in een grote stad eerder zo veilig gevoeld. Ook midden in de nacht kun je gaan en staan waar je wilt. Ik moet hier trouwens wel een kanttekening bij maken want Havana met Oud en Nieuw is wel degelijk gevaarlijk. Niet omdat de bevolking je wil beroven en ook niet omdat het er zo donker is... Cubanen blijken er een eigenaardige maar mijns inziens geweldige gewoonte op na te houden om met Oud en Nieuw om twaalf uur precies bakken vol water van hun balkons te gooien. Je kunt je dan ook beter niet op straat wagen want ze maken er een sport van om zo veel mogelijk mensen drijfnat te krijgen. Wat hebben wij gelachen om twaalf uur! Echt geweldig, vuurpijlen en sterretje kennen ze niet maar dit spelletje lijkt iedereen aardig onder de knie te hebben. Uiteindelijk hebben we ons zelf ook de straat op gewaagd en we hebben het gelukkig droog weten te houden, al was het soms op het nippertje.

In Cuba is het gebruikelijk om te slapen in een Casa Particular, dit is gewoon bij mensen thuis die een kamer over hebben en deze verhuren aan toeristen. Op deze manier help je de lokale bevolking en gaat niet al je geld rechtstreeks naar de staat. Ondanks dat het af en toe rare taferelen oplevert is dit echt een aanrader. Je woont als het ware in bij deze gastvrije Cubanen en deelt mee in het dagelijks leven. Doordat je altijd een eigen badkamer hebt is er voldoende privacy maar je eet dan wel weer midden in hun woonkamer. Is af en toe best vervelend als je wederom een bord bruine bonen krijgt voorgeschoteld en je deze niet even snel in de vuilnisbak kunt dumpen of aan de hond kunt voeren omdat de rest van de familie gewoon televisie zit te kijken.

Onze reis startte dus met een aantal dagen Havana van waaruit we met onze luxe huurauto zijn doorgereden naar Vinales. Wat zijn wij Nederlanders extreem verwend met onze wegen en vooral onze bewegwijzering. In Cuba staan nergens borden en moet je op elke straathoek vragen of je wel de goede kant op rijdt. Gelukkig spreken Genne en ik allebei een beetje Spaans en met wat handen en voetenwerk kwamen we er altijd wel uit. Nou ja, behalve die ene keer dan dat we een ruime200 km de verkeerde kant op gegast zijn. Hahahaha.

Vinales is een andere wereld in vergelijking met Havana. Vinales is extreem groen en overal bevinden zich tabaksplantages waarvandaan de beste Cubaanse sigaren worden geproduceerd. Dit alles hebben we tijdens een zes uur durende wandeling door het groen mogen aanschouwen, echt prachtig! Na Vinales hebben we nog een bezoek gebracht aan Cienfuegos en Trinidad. Beide steden bevinden zich aan de zee een ook hier vindt je prachtige koloniale gebouwen waaruit vaak een keiharde salsa beat te horen is. Mensen dansen, zingen en drinken rum op de talloze pleinen en wij hebben hier natuurlijk volop van meegenoten. Om de vakantie van Dennis en Genne af te sluiten zijn we nog een paar dagen naar een voor onze begrippen luxe casa gegaan waar we hebben genoten van het strand, het eten en de mensen.

Cuba was voor ons een fantastische start van een nu al geweldige reis. Op dit moment zijn we net aangekomen in San Jose, Costa Rica waarvandan we nieuwe plannen gaan maken voor de komende weken.

Allemaal bedankt voor jullie lieve reacties en we komen zo snel mogelijk bij jullie terug met nieuwe avonturen. Tot slot nog een paar wist je datjes:

Wisten jullie dat:

- Dennis echt wel een hamburger voorbij kan lopen zonder hem op te eten.

- Genne mega grote kauwgomballen kan blazen

- Hanneke nog steeds van rum houdt ondanks te talloze mojito's die naar binnen zijn gegaan

- Erwin ondanks zijn salsalessen nog niet gedanst heeft

Sweet Goodbyes.......

Afscheid nemen bestaat misschien niet maar het is toch verdomd moeilijk voor iets dat niet bestaat!! Ondanks dat het een dolle boel was bij Bolle Boel valt het mij elke keer erg zwaar om afscheid te nemen van alle lieve mensen om ons heen. Natuurlijk weet je dat je gewoon weer terug komt en dat de tijd vliegt maar wat zullen we jullie missen........

Allemaal super bedankt voor een geweldige avond (foto's z.s.m.) en tot volgend jaar! Mail, skype, sms en laat zo veel mogelijk reacties achter op de site dan zijn we er toch nog een beetje bij.

mail: hvdmaat@hotmail.com

sms: +31648930725

skype: erwinenhanneke

Voor nu hele fijne kerstdagen en maak er een knallend oud en nieuw feest van!

Dikke x Erwin en Hanneke

One left to go!

Ja ja, we kunnen nu met recht aan het aftellen beginnen. Nog 1 maandje Nederland en dan vliegen wij via Madrid naar Havana waar Dennis en Genne ons op zullen wachten met de eerste Cuba Libre (hint) om te vieren dat we nu echt begonnen zijn......

Ik herinner me het nog als de dag van gisteren. Erwin en ik in een klein Italiaans restaurant ergens in een buitenwijk van Praag aan een overheerlijke pasta. Erwin opgelucht dat ons weekendje toch goed afgelopen was, vooraf had hij er namelijk echt helemaal geen vertrouwen in. Sterker nog: hij wilde eigenlijk niet eens meer mee omdat ik zo stom was geweest een hotel net buiten het centrum te reserveren en hoe moet je dan in godsnaam een leuk weekend hebben!!!! Na een beetje aandringen gaf hij toch toe en stapte we in het vliegtuig. Ik vol goede moed, hij met frisse tegenzin want nog steeds zag hij het echt niet gebeuren dat we ooit in dat hotel terecht zouden komen. Gelukkig kreeg hij vlak na aankomst al meteen de smaak te pakken en pluisde hij het hele openbaar vervoer netwerk van Praag uit om vervolgens elke keer vol trots aan te kondigen dat hij wel wist hoe we van A naar B moesten komen. De avonturier in Erwin was geboren!!! Ook in het omgaan met een beperkt budget werd hij steeds fanatieker en mij werd na een dag al verboden een café te betreden waar het bier duurder was dan een euro! Ik dwaal af..... terug naar het Italiaanse restaurant waar ik het waagde Erwin te vertellen dat ik toch nog wel een keertje een reis wilde maken die langer duurde dan een maand. Ik had net zo goed tegen een muur kunnen lullen want hier moest hij niets van weten. Je gaat toch niet je baan opzeggen, je huis verhuren en al je dierbare gadgets

Het vervolg kennen jullie denk ik allemaal wel. Na een maand Indonesië was Erwin verkocht en die twee maanden leken hem opeens zo gek nog niet. Ik zou ik niet zijn als ik er niet nog een maandje bij probeerde te snoepen en ook dat lukte me nog. Dus rekenen maar.... hoeveel geld heb je nodig om drie maanden te reizen en ook je huis nog te betalen? Met dit bedrag in ons hoofd zijn we als gekken gaan werken en sparen. Niet altijd gemakkelijk als je met je vriendinnetjes gaat shoppen en zij met volle tassen voldaan richting huis gaan en jij het met een nieuw T-shirtje moet doen. Maar goed, alles voor het goede doel! Sparen bleek ons verrassend goed af te gaan en al na een paar maanden werd duidelijk dat we het vooraf gecalculeerde bedrag met gemak zouden halen en vlak daarna stond mij de volgende verrassing alweer te wachten. Ook dat herinner ik me als de dag van gisteren..... op de loungebank in onze riante achtertuin vroeg Erwin mij hoeveel langer we weg zouden kunnen blijven als we het huis zouden verhuren. Geloof me, ik wist niet hoe snel ik moest antwoorden dat we dan dubbel zo lang van onze vrijheid zouden kunnen genieten maar ondertussen viel ik bijna van mijn stoel. Wijselijk heb ik dit bij hem laten bezinken en vervolgens kwam hij zelf met het idee om dan toch maar een verhuurbedrijf in te schakelen.............JIEHAAA!!! Ondanks dat ons huis nog niet verhuurd is hebben we goede hoop dat dit uiteindelijk wel gaat lukken, wie wil er nou niet in V-town wonen???!!!!

Een maand geleden leek 28 december nog oneindig ver weg maar nu begint het toch echt dichtbij te komen. Zoals gezegd vliegen we 28 december om 12 uur 's middags naar Havana waar we 2 weken zullen reizen met een huurauto en twee van onze beste vrienden achterin dus een beter begin kun je niet wensen. Op 12 januari vliegen Dennis en Genne weer terug naar Nederland en wij zullen vervolgens op 15 januari onze weg vervolgen naar Costa Rica. Wat er daarna gebeurd houden we het liefst zoveel mogelijk open dus via deze blog zullen we jullie op de hoogte houden van waar we ons op welk moment bevinden. Doel van deze reis: optimaal genieten zolang het kan, je leeft tenslotte maar een keer!

Veel liefs Hanneke

Quote van de dag:
Er zijn 7 manieren om warme voeten te krijgen in februari. Eén ervan is ze in de Caraïbische zee onder te dompelen. Als je dit kan betalen, kan je de andere zes vergeten

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op onze reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar we ons bevinden en waar we zijn geweest! Meer informatie over onszelf en de reis die we gaan maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor onze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

IWe zien jullie graag terug op onze reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Erwin en Han