Onze standaard uitroep vanaf het moment dat we in San Jose, de hoofdstad van Costa Rica, aankwamen want Costa Rica bleek duur......heel duur! Waar we in Cuba bijvoorbeeld 4 dollar voor een pizza betaalden liep het hier al snel op tot 12 dollar. Ook voor een simpel hotel met gedeelde badkamer kwamen we al snel uit tussen de 35 en 40 dollar. Niet leuk en dus zit er niets anders op dan als een Razende Roeland de highlights afvinken en dan maken dat je wegkomt! Ons plan was toch minstens even een bezoekje te brengen aan Volcan Arenal, volgens de Lonely Planet de enige nog actieve vulkaan van Costa Rica, om vervolgens via de Caribische kust af te zakken naar de grens van Panama. Gelukkig raakten we in San Jose aan de praat met een duits stel dat al jaren op Costa Rica woont en net terug was van een bezoekje aan deze bekende vulkaan. Het bleek enorm slecht weer te zijn, als in bakken met regen, en bovendien blijkt de vulkaan al meer dan een jaar niet meer actief. Om deze redenen en om de hoge kosten te ontvluchten besloten we dus maar gelijk naar de Caribische kust te reizen. Dus na twee dagen San Jose op de bus naar Puerto Viego.... Hmmmm, wellicht niet de beste beslissing aller tijden want dit dorp bleek voor de ene helft gevuld met overgebruinde surferdudes met plakhaar en voor de ander helft met yoga fanaten met okselplossen en beenhaar zo lang dat je er vlechten in kunt leggen. Aangezien wij na een maand reizen nog steeds keurig ons haar wassen en ik ook mijn oksels en benen blijf scheren vielen we enigzins uit de toon. Nog maar iets verder afzakken naar het zuiden dan maar.

Manzanillo bleek beter bij ons te passen... Groot wit zandstrand met daarachter prachtige jungle dat samen een National Park vormt. Het dorp zelf bestaat uit een lange straat met 2 supermarkten, drie restaurants, een bakkerij en een bar. We wisten in Manzanillo een prachtig huis midden in de jungle te huren met een eigen keuken, een veranda en natuurlijk een hangmat. Vanuit dit geweldige onderkomen hebben we een paar mooie tochten gemaakt. We zijn gaan fietsen langs alle mooie stranden in de buurt, we bezochten een opvangcentrum voor wilde dieren, we maakten een zes uur lange wandeling door de jungle en Erwin ging op een visavontuur met de lokale bevolking.

Tijdens onze fietstocht zagen we een luiaard uit een boom op de weg vallen. Gelukkig bleef hij ongedeerd en werd hij meteen door een lokale boer opgepakt en naar een veilige plek gebracht maar het gaf ons wel de mogelijkheid dit fascinerende beest eens goed van dichtbij te bekijken. Een luiaard laat zich eigenlijk het best omschrijven als Erwin op een gemiddelde zondagochtend. Hij beweegt zich heel traag en als je te dichtbij komt laat hij zijn tanden zien, haha! Even zonder gekheid, de luiaard stond hoog op ons Costa Rica verlanglijstje omdat je deze over het algemeen alleen hier goed kunt spotten. Luiaards leven in de bomen en eten blaadjes die ze zo traag verteren dat ze maar 1 x in de 8 dagen naar beneden hoeven te komen om hun behoeft te doen! Ze doen dat namelijk nooit als ze zich in de boom bevinden. Wij natuurlijk door het dolle heen dat we de kans hadden om er eentje van zo dichtbij te zien.

De volgende dag om 5 uur opgestaan om door de jungle te hiken (soms voelt reizen hetzelfde als werken). Deze tocht werd begeleid door Omar, een ultra relaxte rastafari die nog flauweremoppentapt als die van ons pap (ja mam, bestaat echt!). Omarwist alles over de planten en dieren in de jungle,zonder hem heb jealleen maar het gevoel in een groot bos rond te dwalen waarin je vanalles hoort maar geen zak ziet! DankzijOmar zagen wij brulapen, vogelspinnen, luiaards, vleermuizen eneen heleboel planten en fruitsoorten. Zware tocht zo vroeg opde ochtend maar het was het zeker waard.

Toen Erwin de volgende dag de kanskreeg met een lokale groep vissers de zee op te gaan heb ik lekker genoten van zon, zee en strand. Genoten totdat het donker werd en Erwin nog steeds niet terug was. Ik zat daar in mijnuppie midden inde jungle in dat grote huis te luisteren naar al die enge geluiden uit dat donkere bos en ineens was ik niet meer zo stoer!Stel je niet zo aan, zei ik tegen mezelf en ik ging op de veranda zitten met een een goedboek. Na een minuut of tien hoorde ik valk voor me iets heel groots door de bosjes ritselen. Ik verstijfde helemaal want er was ons al een paar keer verteld dat de zwarte jaguar die daar leeft zich af en toe in de tuin van het junglehuis laat zien. Al een paar dagen waren we in de hoop hem te spotten maar toen waren we samen! Nu was ik ALLEEN!!! Eigenlijk heb ik daar alleen maar ademloos en bang zitten luisteren en na een paar minuten (leek uren) kwam er een grote zwarte labrador uit de bosjes gekwispeld. Pfff, wat een opluchting! Van blijdschap heb ik al mijn chocoladekoekjes met hem gedeeld en dus een nieuwe vriendschap voor het leven gesloten. Half uurtje later kwam mijn andere vriendje gelukkig ook veilig thuis met 2 grote Red Snappers die we even later dampend op tafel hadden met rijst en groenten....heerlijk!

Erwin bleek die dag ook niet geheel zonder angst te hebben doorgebracht. Hij was met 5 mannen de zee opgegaan om naar de Snappers te vissen. Supergaaf en zeer succesvol want ze bleken er in totaal 12 te hebben gevangen waarvan hij de twee die we gegeten hebben ook echt zelf gevangen had. Je zou trots op hem zijn geweest Erik!! Vissen gaat hier overigen s niet met een hengel maar met een katrol met visdraad en een haak die je helemaal tot de bodem van de zee moet laten zakken. Wanneer je dan een rukje voelt moet je eerst die hele katrol weer oprollen, tijdrovend klusje maar volgens Erwin zeer de moeite waard. De hele middag heeft hij heerlijk op dat bootje gehangen todat er ineens grote commotie ontstond en Erwin met een schreeuw duidelijk werd gemaakt naar de andere kant van het bootje te verkassen. Voor hij echt in de gaten had wat er allemaal gebeurde haalden de mannen een enorme haai aan boord. Meteen werd zijn kop eraf gehakt en de mannen vierden feest want als je een haai vangt dan wordt je in het dorp als een echte held onthaald! Haai wordt beschouwd als een lekkernij en wordt eigenlijk alleen maar gegeten als er iets belangrijks te vieren valt. Voor de vissers een topdag en Erwin was een unieke ervaring rijker!

Na een dag of 5 in Manzanillo en met een goed kleurtje konden we met een gerust gevoel richting Panama waar we inmiddels alweer ruim een week vertoeven. Blijkt een goeie beslissing want alles is hier toch wel een stukje goedkoper en het is een heel stuk minder toeristisch. Onze belevenissen hier bewaar ik voor de volgende blog want internet is hier gruwelijk traag.

Nog evenaan mijn lieve vriendinnetjes en vriendjedie mij trouw op de hoogte houden van hun dagelijkse belevenissen... Ik geniet ontzettend van jullie verhalen en ga jullie allemaal beantwoorden maar dit moet even wachten tot Panama City omdat het met deze snelheid geen pretje is. Blijf mij ondertussen vooral op de hoogte houden.....

Tot slot nog een aantal wist je datjes om mee af te sluiten

- Wist je dat we nog elke dag meer genieten

-Wist je dat San Jose lang niet zo`n verschrikkelijke stad is als dat we dachten-

- Wist je dat Erwin nooit zin heeft in een spelletje Yathzee

- Wist je dat we het helemaal niet erg vinden de extreme kou in NL een jaartje over teslaan

- WIst je dat we blij zijn voor Debby en Erik dat ze in November gaan trouwen

Totgauw en voorzichtig rijden in die sneeuw!!!!

Veel liefs van Erwin en Hanneke