Nightshifts draaien is ons inmiddels allang niet meer vreemd want het reizen door Peru hebben we alleen maar met nachtbussen gedaan! Gelukkig zijn de bussen redelijk luxe en kun je bijna helemaal achterover liggen, vaak krijg je zelfs een klein kussentje en een fleece-dekentje meegeleverd. Prima geregeld zou je zeggen ware het niet dat het echt teringkoud is in die dingen, de chauffeurs lijken te willen testen hoe koud de airco wel niet kan zonder dat de bus ontploft! Gewapend met thermo-ondergoed, een muts en een dikke jas betreed ik dus in de regel de desbetreffende bussen en dat moet toch wel een grappig gezicht opleveren omdat het buiten vaak nog boven de 20 graden is.Maar mij krijgen ze niet en ik weiger de hele nacht te klappertanden. In de regel bestaat mijn nacht eigenlijk voornamelijk uit het jaloers staren naar Erwin die al na 5 minuten in een diepe slaap ligt. Ik mag blij zijn als ik een uurtje of vier meepik dus de volgende dag bestaat meestal uit een beetje rondhangen en vroeg naar bed maar we hebben dan wel weer de nodige kilometers op de teller en een hotelovernachting uitgespaard dus het blijft een goede oplossing voor het afleggen van mega-afstanden!

Een jaar of zeven geleden bezocht ik Peru al een keer en daardoor was het redelijk makkelijk bepalen wat we gingen doen omdat ik de highlights al wist te vinden. We begonnen onze reis redelijk brak met een vertraging van ruim 2 uur in Ecuador (voor niets om 6 uur opgestaan). Gelukkig ontmoeten we twee relaxte gasten uit Amsterdam en hebben we de uren gevuld met het uitwisselen van reisverhalen. Eenmaal bij de grens werden we door een local overgehaald om ons over de grens te brengen in zijn auto en daarna konden we dan bij een vriend van hem in de auto stappen om naar Mancora te gaan. Na overleg met onze amsterdamse reisgenoten besloten we dit avontuur aan te gaan. Dus volledig opgevouwen met 7 andere mensen in een auto passeerden we de bloedhete Peruaanse grens. De auto van de vriend bleek gelukkig luxer en hij bracht ons naar Mancora waar we ruzie met hem kregen omdat hij veel meer geld wilde hebben dan oorspronkelijk afgesproken. Uiteindelijk zijn we gewoon maar uitgestapt, hebben we hem een voor ons redelijk bedrag in zijn hand gedrukt en hebben we ons uit de voeten gemaakt...... zo snel als dat gaat met die loodzware rugzakken! Erwin en ik boeken nooit vooraf een hotel en gaan altijd ter plaatse op zoek naar iets dat in onze prijsklasse ligt en ons bevalt. In dit geval was dat niet heel handig want het was het paasweekend en heel Peru leek neergestreken in Mancora. Gelukkig ontmoetten we Pedro, een tuk tuk chauffeur die nog wel een paar adresjes wist. Tot Erwins grote vreugde mocht hij de tuk tuk besturen en zat ik dus achterin met Pedro op zoek naar een betaalbaar onderkomen. Pedro wist voor ons een super fijn hotel met zwembad en hangmatten te regelen en ik was hem eeuwig dankbaar, ook omdat ik doodsangsten uitstond met Erwin aan het stuur van een tuk tuk

In Mancora bestond onze tijd uit lummelen op het strand, lummelen bij het zwembad en ´s avonds het nuttigen van de nodige Pisco Sours (lokaal drankje). De tweede avond werden we overgehaald door de Amsterdammers om mee te gaan naar een Full Moon Party en dat hebben we geweten. Erwin heeft 2 dagen last gehad van de gevolgen van dit festijn maar het was het waard, eindelijk weer eens lekker dansen! Na een afscheid van onze landgenoten reisden we door naar Huanchaco om bij de volgende landgenoten aan te sluiten want de wereld blijkt toch wel heel klein als je ineens met een Veldhovense in de bus blijkt te zitten en dus allerlei gezamelijke kennissen hebt.

Zij was samen met haar vriend ook al een hele tijd onderweg en we zijn drie dagen met hen opgetrokken, erg gezellig en het was jammer dat we andere plannen hadden anders hadden we het nog wel een tijdje kunnen volhouden met z{n vieren! Huanchaco zelf deed me meer aan Afghanistan denken dan aan Peru. Het strand was aardig maar ook niet meer dan dat maar de straten achter het strand waren stoffig en bezaaid met onafgebouwde huizen en woestijn. Niet echt een droomplek maar we hebben er toch drie dagen kunnen genieten van zon, zee, strand en goed gezelschap! We hebben ons zelfs laten overhalen tot het nemen van een surflesje maar dat is toch niet zo onze sport. Wat een werk voor betrekkelijk weinig resultaat en dat zout, na een paar minuten zit het echt overal!!! Surfen zal vast super zijn als je het goed kunt maar aan mij niet besteed!

De laatste dag van ons verblijf bezochten we Chan Chan (zon zon), dit zijn de overblijfselen van een grote stad die gebouwd werd door een volk dat Chimu wordt genoemd. We namen een gids en leerden van alles over de betekenis van de verschillende gebeeldhouwde figuren en muren die nog overeind staan. Hiermee was het stukje cultuur ook weer afgevinkt en konden we met een gerust hart vertrekken naar Huacachina.

Huacachina is een prachtig klein dorpje midden in de woestijn met in het midden een meer omringd door mooie groene palmbomen. Als je in Huacachina bent en je kijkt rond zie je niets anders dan huizenhoge zandduinen waarin het natuurlijk fantastisch spelen is. De eerste avond beklommen we er eentje om te genieten van de zonsondergang maar daar moet je wel wat voor overhebben hoor! Al na 5 minuten zit er zelfs zand in je oren en tussen je tanden en met elke stap glij je gemiddeld weer een halve stap naar beneden. Daarbij opgeteld dat het hier ruim 30 graden is kost het bloed, zweet en scheldpartijen maar dan heb je ook wat!

De volgende dag besloten we tot een lesje in sandboarden. Dit mag je alleen doen als je ervaring hebt met snowboarden omdat de techiek min of meer hetzelfde is. We zijn om 5 uur opgestaan om ervoor te zorgen dat we om 6 uur bovenaan de berg stonden want om dit midden op de dag te doen is het veel te heet! Sandboarden bleek toch wel iets anders dan snowboarden omdat je in plaats van achterover heel erg naar voren moet leunen. Aangezien je gewoon op een echt snowboard staat en het gevoel nagenoeg hetzelfde is heb je de neiging steeds achterover te leunen waardoor je dus in een keer stilstaat en keihard op je bek gaat! Gelukkig is het zand niet al te hard en kwam ik ervan af met een blauwe plek op mijn kont! Toen we het eenmaal doorhadden gingen we met een buggy de duinen in voor het echte werk. Alleen het scheuren in die buggy is al een ervaring op zich want die dingen gaan echt snoeihard en je moet echt vastgesnoerd in een veiligheidsriem zitten want anders wordt je er gewoon uitgeslingerd. We bedongen steeds hogere duinen en aan het einde van de ochtend hadden we zo de smaak te pakken dat we laat in de middag nog maar een buggy en sandboardtour hebben gedaan.

Een nachtbusje later bevonden we ons in Arequipa waar we naartoe gingen voor het bezichtigen van de Colca Canyon die meer dan twee keer zo diep is dan de Grand Canyon en waar je de condor kunt spotten. We boekten een twee daagse tour naar dit gebied en namen voor de zekerheid een paar pillen tegen hoogteziekte want zeven jaar geleden had ik amper kunnen genieten van deze tour vanwege de hoogte. Gelukkig hebben we beide nergens last van gehad en hadden we ook nog het geluk drie condors te spotten. We hadden helaas wat minder geluk met de samenstelling van het tourgezelschap. Een uitstapje van de Zonnebloem zou nog gezelliger zijn dan de pretletters die wij hadden getroffen. Gelukkig zijn we inmiddels aardig goed op elkaar ingespeeld en hebben we er met zn tweetjes een mooi avontuur van gemaakt.

Nog maar eennachtbusje dan en op naar Cuzco, de wat ons betreft mooiste stad van Peru. De stad is bezaaid met koloniale gebouwen,Inca bouwwerken, marktkraampjes, vrouwen in traditionele kleding en restaurants met typisch Peruaans eten. In een van deze restaurants heeft Erwin dan ook genoten van een overheerlijke Cuy (CAVIA), die hier despecialiteit is. Ik kon het echt niet over mijn hart verkrijgen en toen hij ook nog eens aan de hersenen begon heb ik mijn eigen bord niet meer aangeraakt maar volgens hemwas het verukkelijk!

Vanuit Cuzco kan een bezoek aan Macchu Picchu natuurlijkniet uitblijven en we gingen op zoek naar een betaalbare manier om er te komen want de laatste jaren zijn de prijzen hiervoor radicaal gestegen en ben je al gauw 250dollar per persoon kwijt. Na wat zoekwerk in de Lonely Planet besloten wetot een bus-minibus-trein combinatie waardoor we de helft van het geld uitgespaard hebben. Ik heb nog even geprobeerd of we echt geen kleine trek konden maken maarop Erwins gezicht was bij het beginvan mijn zin al af te lezen dat hij dat echt niet zag zitten. Om met zijn woorden te spreken: 'Ik vind hiken geen zak aan'.

Om geld te besparen moet je wat overhebbenwant de tocht per minibus duurde vier uur en voerde ons langs steile bergwanden op smalle bemodderde paden waarbij we af en toe gewoon door een kleine waterval heen moesten. Onze medepassagiers leken zich echter nergens druk om te maken dus hebben wij dat ook maar niet gedaan.

Macchu Picchu is een stad van de Incas die door de Spanjaarden nooit ontdekt is en waar dus nog veel van de Inca beschaving terug te vinden is. Wat Macchu Picchu vooral zo mooi maakt is dat het op 2400 meter ligt en omringd wordtdoor prachtige groene bergwanden. Dit zorgt voor een adembenemend uitzicht en we waren dan ook meer dan bereid om de wekker om vier uur te zetten zodat we om 6 uur bij de poort stonden om te genieten van de zonsopgang over deze oude stad. Met behulp van de Lonely Planet hebben we onszelf een rondleiding gegeven en heb ik Erwin toch over kunnen halen de hike naar beneden wel te doen!

Okeeee, nog 1 nachtbusje dan want vanavond vertrekken we naar Copacabana, Bolivia om daar Lake Titicaca te bewonderen.... nu maar hopen dat ik Erwin kan overhalen tot een wandelingetje langs het water!!!

Wisten jullie trouwens dat:

- Cuzco een Mc Donalds heeft en Erwin op dag 1 naar binnen is gerend om een Big Mac meester te maken

- We vanavond afreizen naar land nummer 7 van onze reis

- We al in ruim 40 hotels hebben geslapen

- Erwin nog steeds niet naar de kapper is geweest

- Peruaans eten veel lekkerder is dan Equadooriaans eten

- Ik eindelijk, na lang zoeken, een redelijk geschikte bikini heb gevonden!

- We spaanse woorden gebruiken in onze nederlandse zinnen en het dus nooit over een hond hebben maar over een perro en nooit naar de wc gaan maar naar de bano