Als je denkt dat de busritten in Peru brak zijn dan weet ik zeker dat je nog nooit in Bolivia bent geweest! Wat ik schreef over de bussen in Peru kan iedereen weer vergeten want deze waren een ware luxe vergeleken bij de gruwel die ons in Bolivia te wachten stond. Stoffige bussen met teveel mensen en geen mogelijkheid om je stoel naar achter te zetten om toch maar even te rusten. Wanneer je wel die luxe hebt dan nog is het onmogelijk om te slapen vanwege de brakke toestand waarin de wegen zich bevinden. Toen we gisteren in Chili aankwamen barstten we dan ook spontaan in juichen uit bij het zien van een verharde weg! Dat niet kunnen slapen geldt overigens alleen voor de gringo´s onder ons want de onverharde wegen en het vele stof lijken de lokale bevolking volkomen koud te laten. Vanaf het moment dat de lichten uitgaan zakken zij weg in een diepe slaap om vervolgens topfit wakker te worden op de plaats van bestemming, al is dat vaak pas 24 uur later!

Onze reis door Bolivia begon in Copacabana, aan het Titicacameer op bijna 4000 meter. Op deze hoogte kun je voelen wat een oud mannetje voelt als hij een trap op loopt want zodra de weg ook maar iets begint te stijgen begint je hart als een bezetene te kloppen en hijg je als een oud paard. Voor ons was het hoogtepunt in Copacabana een overheerlijke kaasfondue die eigenlijk veel te duur was voor ons backpackerbudget maar die we echt niet konden weerstaan. Na twee dagen rondlummelen namen we een bus naar de hoodstad La Paz en ontdekten we dat we niet de enige waren met dit plan want we hebben ruim twee uur met onze backpacks lopen rondzeulen voordat we een betaalbaar onderkomen hadden gevonden.

La Paz is de hoogste hoofdstad van de wereld en ook hier was het dus vaak hijgen geblazen maar je merkt wel dat je langzaam aan de hoogte gewend raakt....... Eeehhh behalve dan als je gaat zuipen. In La Paz blijken behoorlijk wat nederlanders te wonen want op de eerste dag ontdekten we een flyer met daarop de woorden: ¨Orange madness in La Paz, celebrate Queensday with us!¨. Nou dat hoefden ze ons geen tweede keer te vragen, wij waren van de partij! En zo kwam het dus dat wij op Koniginnedag met een stuk of 100 andere Nederlanders en een paar verdwaalde Belgen kroketten, stroopwafels en bier naar binnen werkten. Op en top gezelligheid maar wat ben je snel dronken op deze hoogte. The morning after was dan ook minder geslaagd en toen ik Erwin vroeg waarom hij in godsnaam geen foto´s gemaakt had bleek hij er meer dan 20 gemaakt te hebben en wist ik daar helemaal niks meer van!!!

Met een kater maar nog steeds nagenietend van een fantastisch feest namen we de bus naar Rurrenabaque in het noorden van Bolivia. De meeste touristen die we ontmoet hadden waren gaan vliegen en we snappen nu waarom! 24 uur hobbelen over stoffige wegen met wachttijden van soms meer dan een uur voordat je bepaalde bergpassen kunt oversteken bereikten we helemaal kapot eindelijk Rurrenabaque. Gelukkig vonden we een super relaxed hotel met een dakterras en een mooi zwembad in de buurt om bij te komen. Na twee dagen niks doen besloten we dat het tijd was om de jungle in te gaan. We boekten een mooie tour bij een non profit organisatie die de lokale bevolking aan werk helpt en stapten met drie Denen op een klein bootje richting National Park. We sliepen in een soort blokhut rondom slechts voorzien van muggennetten zodat je ´s nachts ook echt midden in de jungle bent. De gezamelijke ruimte was een zelfde soort blokhut met een grote open keuken en hangmatten om te relaxen. Waarom weten we nog steeds niet maar meteen toen we aankwamen bleek dat Erwin en ik een prive gids hadden die ons drie dagen lang zou begeleiden en zijn kennis met ons zou delen. We hebben echt geluk gehad met hem want hij bleek een afgestudeerd bioloog die ons alles kon vertellen over de planten en diersoorten die hier voorkomen. Gedurende deze drie dagen maakten we allerlei tochten door de jungle, zowel te voet als per boot, visten we op piranha´s en zagen we tientallen apen, schildpadden, vogelspinnen, vogels maar vooral heeeeeeel veel muggen. Vanaf het moment dat je buiten komt tot het moment dat je weer ergens naar binnen gaat hoor je een continue gezoem om je oren en wordt je, zelfs met kleren aan, helemaal lek gestoken. Ze zeggen weleens dat alles went maar vanaf nu ben ik het daar niet meer mee eens..... muggen wennen nooit!!!!!

We hebben overwogen om na deze jungle tour het vliegtuig terug te pakken naar La Paz maar bikkels als we zijn hebben we toch weer gewoon de bus genomen omdat we graag Coroico wilde bezoeken. Deze keer leek de busreis mee te vallen omdat hij ¨maar¨ 15 uur zou duren. Helaas hadden we geen rekening gehouden met het feit dat we om 5 uur ´s ochtends aankwamen in Coroico en alles dicht bleek te zijn. Wat doe je dan? Crashen op een bankje midden in het park en proberen nog maar wat te slapen. Inmiddels weten we dus ook hoe de gemiddelde zwerver zich moet voelen. Coroico is een superklein gezellig plaatsje gelegen in een gebied dat de Yungas wordt genoemd en de grens aangeeft tussen de Andes en de Amazone. Het klimaat is hier heerlijk en we hebben twee dagen besteed aan het genieten van het uitzicht onder het genot van een flesje wijn!

Next destination......Sucre! Sucre wordt door Lonely Planet beschreven als de mooiste stad van Bolivia maar hij kon ons niet echt bekoren. Na wat door het stadje rondgestruind te hebben besloten we al snel dat dit hem niet ging worden en begaven we ons naar Potosi.

Potosi is een stad die bekend staat om zijn mijnen waar zilver, koper en zink te vinden is. Voordat de Spanjaarden de stad binnenvielen was Potosi de rijkste stad van Zuid Amerika en had het meer inwoners dan Parijs nu heeft. Van die oude rijkdom is weinig meer te merken en na een bezoek aan de mijnen val je helemaal even stil. Beladen met flessen jus, zakken vol coca bladeren (deze kauwen de mensen tegen hoogteziekte en als je genoeg kauwt wordt je er high van) en dynamiet begaven we ons naar de mijnen. Twee uur lang waren we getuigen van deze ¨job from hell¨want dat is het. Je begeeft je meters onder de grond waar het de ene minuut snikheet is en de volgende ijskoud en waar het stinkt naar allerlei giftige stoffen. Honderden mijnwerkers beoefenen hier 5 dagen per week, 10 uur per dag hun beroep en hopen op zoveel mogelijk zilver. Iedereen werkt voor zichzelf en het beroep wordt vaak overgegeven van vader op zoon. We werden begeleid door een fanatiek coca kauwende Boliviaanse zonder tanden (op die twee zwarte na dan) die dit werk al 15 jaar doet en dus alle mijnwerkers goed kent. We zagen alle processen die de mijnwerkers moeten uitoefenen voordat zilver, koper en zink gewonnen kan worden en moesten ons daarbij vaak door de kleinste openingen wringen. Al met al vond ik het een zeer indrukwekkende belevenis die zeker deel uit maakt van de cultuur van Bolivia.

Tijd voor wat vrolijkers in Tarija, de stad die we hierna bezochten. Tarija staat bekend om zijn wijnhuizen waar de hoogste wijn ter wereld wordt verbouwd. We boekten een tour naar diverse wijnhuizen en kwamen compleet dronken terug omdat wijnproeven hier gewoon met een vol glas blijkt te gaan! Omdat de wijnen heerlijk bleken en vanwege de korte afstand met Argentinie de steaks ook nog eens fantastisch waren zijn we vier dagen gebleven om ons hieraan tegoed te doen! Toen ik Erwin eindelijk had overtuigd dat een vijfde achtereenvolgende dag steak met champignonroomsaus eten misschien toch niet nodig was heb ik hem uiteindelijk, onder lichte dwang, meegekregen richting Tupiza.

In Tupiza hebben we een verrassend mooie hike (ja je leest het goed) gemaakt door een fantastisch landschap vol met vreemde roodkleurige rotsformaties en konden we daarna beginnen aan wat voor ons al heel lang op het verlanglijstje stond: een tour door de Salar de Uyuni (de grootste zoutvlakte ter wereld). Met twee jeeps vertrokken we richting het National Park en al snel bleek dat we een super leuke groep hadden en dat moet ook want je brengt echt vier volle dagen in elkaars gezelschap door. Je zit met z´n vieren in een jeep en rijdt de hele dag door de prachtigste landschappen. Tussendoor stop je regelmatig om foto´s te maken, de benen te strekken en bijvoorbeeld een hotspring te bezoeken. ´S Avonds beland je in wat het best omschreven kan worden als een bouwval om gezamelijk te eten en te slapen! Gedurende de afgelopen vijf maanden hebben wij nooit eerder op een slaapzaal hoeven slapen dus dat was even wennen maar gelukkig was de groep zo leuk dat we ons al snel bij elkaar op ons gemak voelden. Enige nadeel was dat het ´s nachts echt steenkoud werd zodat ik met een kilometer dekens bovenop me geprobeerd heb zoveel mogelijk slaap te pakken.De laatste dag stond in het teken van de Salar de Uyuni waar we de hele dag bezig zijn geweest met het maken van bizarre foto´s en met open mond staren naar de schoonheid van dit landschap.

Vanaf gisteren zijn we in Chili waar we overmorgen een kleine camper op gaan halen om het noorden van Argentinie te zien. We kijken er naar uit om weer eens zelf te kunnen rijden, te stoppen wanneer we willen en even verlost te zijn van de busreizen!!!

Wist je dat:

-toen Erwin heel erg moest plassen in de bus, hij van de chauffeur een plastic zakje kreeg en het daar maar in moest doen?

- we hopen dat Bolivia op een dag zoveel wijn produceert dat ze het gaan exporteren naar Europa?

- we een steeds grotere hekel krijgen aan Fransen omdat ze weigeren Engels te spreken en asociaal zijn?

- er binnenkort een stroopwafelfabriek in La Paz geopend wordt?

- onze kleren er steeds slechter uit gaan zien omdat ze overal met koud water wassen en niets dus echt schoon wordt?

- We ernaar uitkijken om zelf te koken als we per camper reizen omdat drie keer per dag uit eten gaan na een paar maanden ook begint te vervelen?

- Ze in Bolivia heerlijke geitenkaas maken?

- Hanneke het steenkoud heeft gehad in de bergen en elke keer begint te juichen als ze haar teenslippers weer aan kan?