Last but not least: Brazilalalalalalalalalaaaaaaaaaaaaa!

Voor de laatste keer bevind ik me in een Internet cafe om onze weblog nog een keertje up to date te maken en dat voelt raar! Nee raar is niet eens het goede woord, het is dubbel! Aan de ene kant kijken we er enorm naar uit om onze familie en vrienden weer te zien, nieuwe wereldburgers te verwelkomen (Wes en Mees) en kleine vriendjes te verrassen (Janne, Bente, Jurre, Imme, Bo, Kiki) maar aan de andere kant hebben we helemaal geen zin om dit fantastische continent te verlaten en ons weer in het `gewone` leven te storten. Maar voordat we zover zijn eerst nog even een blog over een fantastisch land om onze reis door Midden en Zuid Amerika mee af te sluiten.

Onze trip door Brazilie begon na het bezoeken van de Iguazu watervallen aan de Argentijnse kant met een bezoek aan dit watergeweld aan de Braziliaanse kant in Foz do Iguazu. Meteen stuitten we hierbij op een taalbarriere want het door ons zo geoefende Spaans kan men hier goed verstaan maar ze beantwoorden je vragen toch echt in het Portugees en dat is wennen, heel erg wennen zelfs! De Braziliaanse kant van de Iguazu doet niet onder voor het uitzicht bij de buren want waar je in Argentinie heel dicht bij komt heb je in Brazilie een veel beter totaaloverzicht. Omdat het national park dat bij de watervallen hoort minder groot is hebben we er een bezoek aan de grootste dam ter wereld, de Itaipu dam. Behoorlijk indrukwekkend als je weet dat heel Paraguay en 70% van Brazilie hier van stroom wordt voorzien!

De volgende bestemming op ons lijstje was de Pantanal! Een groot natuurgebied in het westen van Brazilie waar je wildlife kunt spotten en dat is dan ook wat we de volgende vier dagen hebben gedaan. We vaarden met een bootje over de rivier, maaktente voet en per safaritruck tochten doorhet gebieden zagen kaaimannen, capibara´s (een heel groot uitgevallen konijn), vele apen, tucans, papagaaien en de beroemde reuzeotter! Al met al een zeer geslaagde trip en dat kwam ook doordat we ons in zeer prettig gezelschap bevonden en de barman al klaar stond met de reuze caiprihna´s als hij ons zag naderen. Nog even een klein uitstapje naar een iets zuidelijker gelegen deel van de Pantanal, het plaatsje Bonito. Dit plaatsje is bekend om zijn snorkeluitstapje door een zoetwaterrivier waarbij het lijkt alsof je in een aquarium zwemt, het water is onbeschrijfelijk helder en de vissen zijn onwaarschijnlijk groot. Het was de hobbelige busrit meer dan waard!

Hierna vlogen we door naar Suriname en daarover hebben jullie alles in de vorige blog kunnen lezen. Via Frans Guinea kwamen we weer de grens over in het noorden van Brazilie en konden we beginnen aan een zes weken durende tocht langs zon, zee en witte palmstranden. We begonnen in Jericoacoara, die nu nog steeds onze favoriet is. Je kunt daar alleen komen door een tocht door de duinen per 4x4 en daardoor is hetplaatsje zo goed als autovrij, er komen geen grote hordes toeristen maar het is er ook niet doodstil! Een perfecte combinatie van een prachtig strand, heerlijke lounge-achtige restaurants en natuurlijk niet te vergeten de onvermijdelijke cocktails! Vanaf Jericoacoara bezochten we diverse hele rustige, maar prachtige stranden bij Canoa Quebrada, Galihnos en San Miguel de Gostoso. Voor de laatste twee geldt dat het een hel is om er te komen omdat het toerisme hier nog op een zeer laag pitje staat en het openbaar vervoer dus slecht geregeld is. Om een voorbeeld te geven; we deden over een rit van slechts 120 kilometer bijna twee dagen!! Na wat gevloek en getier vanuit Erwin besloten we nadat we midden op de snelweg door bus 3 gedropt waren toch maar te gaan liften en was er gelukkige een aardige Braziliaanse familie bereid ons mee te nemen. Met de MaxiCosi, een ventilator en drie reistassen bovenop onze schoot gestapeld hebben we de laatste 20 km afgelegd. Gelukkig was het strand het meer dan waard! We hadden het namelijk helemaal voor onszelf, en niet alleen het strand maar ook het complete hotel!

Afgelopen week hebben we doorgebracht in het bekende Praia de Pipa waar je wel heel veel toeristen tegenkomt maar wat na 3 weken stilte ook een welkome afwisseling is. Pipa is bekend omdat hier dolfijnen in de baai leven en je gewoon op je gemak met ze kunt zwemmen, heel bijzonder. Hier vierden we dan ook Erwin´s verjaardag. Hij koos voor een dagje quat rijden door de zandduinen en dat heb ik geweten want zoals hij op zijn motor rijdt doet hij dat ook op een quat en ik heb er nog steeds spierpijn van. ´s Avonds volgens onze traditie genoten van een enorme schotel sushi en Erwin was een tevreden man!

Momenteel bevinden we ons in Morro de Sao Paulo, een mooi eiland aan de kust van Salvador. Vandaag zijn we eropuit geweest om walvissen te spotten en we hebben er een stuk of tien gezien dus ook deze dag kan niet meer stuk.

Vanuit hier vertrekken we voor een kleine week naar Rio waarna we volgende week vrijdag de terugreis moeten aanvaarden! Rest mij nog iedereen die ons op de voet gevolgd heeft heel erg te bedanken. Het is leuk om te weten dat je de moeite van het plaatsen van een blog en foto´s niet voor niets doet en het is altijd weer leuk jullie reacties te lezen. Onze vrienden hebben ons ook via mail steeds uitgebreid op de hoogte gehouden van hun wel en wee en daardoor lijkt het af en toe alsof je helemaal niet weg bent. Lieve vriendjes en vriendinnetjes, bedankt voor alle moeite die jullie hebben gedaan om ervoor te zorgen dat we er toch een beetje bij waren!

En als vanouds nog even deze:

Wist je dat:

- we ernaar uitkijken om niet steeds weer die backpack in en uit te pakken?

- we nauwelijks nog bier en wijn drinken alleen maar cocktails?

- we niet kunnen wachten onze tanden te zetten in een bruine boterham met oude kaas?

- je als je naar Brazilie op vakantie gaat altijd minstens twee bikinis vanuit NL moet meenemen omdat er hier eentje kopen bijna onmogelijk is?

- alle bikini´s geleverd worden met string of een broekje dat net je bilnaad bedekt?

- ik dus vrij depressief de winkel uitkwam met het grootst mogelijke broekje en het allerkleinste topje?

- de vrouwen hier allemaal minstens cup C hebben?

- Erwin dus liever heeft dat zijn vrienden hier naar toe komen in plaats van hij naar hen?

-We jullie allemaal een dikke knuffel gaan geven als we weer in NL zijn?

Ja toch????

Een veel gehoorde uitspraak in Suriname! Achter elke zin plakken ze de woorden ja toch, uitgesproken op z n Surinaams (denk Jurgen Rayman). Echt hilarisch en na zo n lange tijd je niet goed verstaanbaar kunnen maken voelde dit land een beetje als thuiskomen! Suriname was voor ons beide een hele aangename verrassing en we konden er dan ook moeilijk wegkomen. Het land is een mengelmoes van Surinamers, Hindoestanen, Chinezen en Javanen en de verdraagzaamheid is enorm! Het maakt niet uit welke kleur je huid heeft de mensen zijn vriendelijk en iedereen op straat spreekt je aan, zwaait naar je en wil van je weten waar je naar toe gaat. Verder voeren ze de hele dag zo weinig mogelijk uit en hangen ze wat rond op hun veranda, het liefst met een koud biertje erbij.

We vonden een super fijn hotel met zwembad midden in Paramaribo en vanuit daar hebben we de hele omgeving per fiets verkend. We fietsten van Amsterdam naar Alkmaar waarbij we regelmatig met een veerbootje rivieren moesten oversteken. Fietsen is hier trouwens een stuk zwaarder dan in Nederland vanwege de extreem hoge temperaturen! Je slurpt zo 3 liter water naar binnen zonder dat je ooit hoeft te plassen want je zweet echt als een otter! Elke dag aan het einde van de middag valt er een tropische bui waardoor het hele land mooi groen is en de uitzichten dus prachtig zijn.

Na een volle week Paramaribo vertrokken we naar Galibi Nature Reserve om te kijken naar de zeeschildpadden die aan land komen om hun eieren te leggen. Je gaat s avonds om 9 uur de zee op om naar een stuk strand te varen waar ze altijd aan land gaan om een nest te graven maar je moet natuurlijk wel het geluk hebben dat je ze spot. En geluk hadden we want na 2 uur zagen we uiteindelijk maar liefst drie leatherback schildpadden die het strand op kwamen. De leatherbacks zijn de grootste zeeschildpadden ter wereld en ze wegen gemiddeld 575 kilo (tot een maximum van 900 kilo). Je kunt je voorstellen dat het heel indrukwekkend is om deze reuzen over het strand te zien lopen om vervolgens op hun dooie gemak een gat van ongeveer 1,2 meter diep te graven waarin ze 100-150 eieren leggen. Over twee maanden zullen deze eieren uitkomen als ze tenminste niet voor die tijd zijn opgegeten door zwerfhonden! De zwerfhonden vormen een groot probleem voor deze schildpadden, evenals de mens die de eieren nog altijd als een delicatesse beschouwt. Op het strand loopt daarom voortdurend bewaking die, naar ze hopen, de ergste schade kunnen beperken!

Na deze fantastische ervaring werd het tijd om de grens naar Frans Guinea over te steken omdat we vanuit hier op 3 augustus naar Brazilie zullen vliegen voor het laatste gedeelte van onze reis. Over Frans Guinea kunnen we eigenlijk heel kort zijn..... wat een kutland! Frans Guinea is nog altijd een gedeelte van Frankrijk en daardoor betalen ze hier met de euro en spreken ze Frans. En iedereen weet: Fransen zijn over het algemeen arrogant, spreken geen woord van een andere taal en zijn absoluut niet bereid je ergens mee te helpen. Voordeel hiervan is wel dat ze er niets van verstaan wanneer wij ze weer eens de huid vol schelden! Dit land werd dus een enorme dooddoener na het geweldige Suriname en we hebben hier dan ook weinig gezien en gedaan. Daar komt nog eens bij dat de prijzen de Nederlandse prijzen overstijgen zodat je ook niet gezellig de hele middag op een terrasje doorbrengt. Hotels zijn zelfs zo duur dat we al 2 nachten in een hangmat op het strand hebben geslapen. Kortom.....................................WEGWEZEN HIER EN SNEL!!!!!

Wist je dat:

- Erwin inmiddels zo n lang haar heeft dat hij een klein staartje kan maken?

- Hij dat gelukkig nooit doet?

- Hanneke weer naar de kapper is geweest om te vragen of ze weer blond kan zijn?

- De kapper hier niet aan durfde te beginnen?

- We in Suriname eindelijk weer eens Nederlandse tijdschriften konden kopen?

- We nu beginnen aan het laatste gedeelte van onze reis?

- We hier liever niet over praten samen omdat het dan wel erg dichtbij komt?

- We de komende zes weken niks meer gaan bezichtigen?

- We alleen maar gaan genieten van zon, zee en strand..............................

Argentinie met een scheutje Chili en een snufje Uruguay

Het is een tijdje geleden maar daar zijn we weer! De reden dat ik aan eten denk wanneer ik de titel van deze blog bedenk is simpel want in Argentinie draait het leven om eten en drinken en dathebben we dan ook gedaan! Argentijnen beginnen de dag met een licht ontbijt, gaan vervolgens naar hun werk om daar een paar uur te doen waarvoor ze betaald worden maar om 1 uur zitten ze alweer klaar voor de vaak warmelunch en plakken daar dan nog een ¨welverdiende¨ siesta achteraan. Om zes uur is het tijd voor de Merienda (tussendoortje), dit houdt in dat ze thee drinken met zoveel mogelijk zoetigheid erbij zodat ze weer vol zitten tot een uur of tien ´s avonds want dan gaan ze pas dineren. Het diner gaat gepaard met liters rode wijn en heel veel vlees. Erwin en ik waren uiteraard helemaal in onze nopjes enper dagspoelden we dan ook minimaal een halve kilo biefstuk weg met minimaal 1 fles rode wijn! Tien kilo later........schrijf ik deze blog!

Na ons avontuur naar de zoutvlaktes in Bolivia kwamen we aan in het chileense San Pedro de Atacama waar we een camper hadden gehuurd om het noorden van Argentinie te bereizen en deze vervolgens weer in te leveren in de hoofdstad van Chili, Santiago. We keken heel erg uit naar het reizen per camper omdat het toch weer even wat anders is dan al die ellenlange busreizen die we er inmiddels al op hebben zitten. San Pedro is een dorpje omringd door zandduinen maar omdat we al in Huacachina (Peru) van de zandduinen naar beneden gesuist waren hebben we alleen een mountainbike tochtje door de omgeving gemaakt om toch iets gezien te hebben. Dagje later stond ons campertje voor ons klaar en wat was het een gaaf ding. Helemaal in zebra stijl geschilderd en van alle gemakken voorzien, echt een klein huis op wielen. Na wat instructies konden we vertrekken richting Argentinie en dat hebben we geweten! Uitgestempeld bij de chileense grens moesten we nog ruim 120 kilometer afleggen naar de grens van Argentinie over een kronkelende bergweg. Luid zingend en vol vertrouwen begonnen we aan onze eerste route om onszelf drie uur later bij de grens te laten vertellen dat we toch echt de verkeerde papieren hadden om met een auto de grens over te steken en ja, dat we echt even om moesten draaien om de goede te halen. Pffff, dan heb je het wel even gehad maar omdat je geen keus hebt toch maar weer omgedraaid om vervolgens pas om 9 uur ´s avonds met de goede papieren de grens te passeren. De douniers herkenden ons nog en we maakten een praatje en vertelde dat we naar Salta wilden rijden maar dat niet meer gingen halen vanwege de ernstige vertraging. Ze lieten ons de weg zien naar het dichtsbijzijnde hotel en adviseerden ons daar te gaan slapen. Nee hoor wij hebben een camper dus we kamperen wel ergens in het wild maar toch bedankt. De volgende ochtend snapten we ineens waarom ze ons een hotel in hadden proberen te praten. We werden namelijk wakker van de kou met ijs aan de binnenkant van de camper en nog net geen zwarte neus maar wel zwaar onderkoeld. Wat bleek: we bevonden ons op 4000 meter hoogte en hadden daar geen flauw idee van!!! Weer een les geleerd: eerst de Lonely Planet checken voor de hoogte voordat we die zebra ergens parkeren!!! Na deze nacht hebben we ons ´s nachts dan ook niet hoger dan 1500 meter gewaagd. Met de zebra reden we de prachtige wegen van het noorden van Argentinie waarbij je de meest fantastische rotsformaties passeert en wel 150 keer per dag stopt voor een foto. We bezochten steden als Salta, Cafayete en Cordoba waarbij we genoten van de westerse luxe van mooie winkels, goed geregelde verkeerssituaties en zoals eerder gezegd toch vooral van eten! Op elke camping waar we geweest zijn staat een parilla (bbq) waar Erwin, na het kunstje afgekeken te hebben bij een argentijnse familie zich al snel ontpopte tot meesterbraaier en ik me stortte op de salade zodat we toch een beetje vitamines naar binnen kregen. Weggespoeld met het zoveelste flesje Malbec en een potje kaarten na afloop en je hebt een heerlijke avond!

We brachten een bezoek aan de stad Mendoza die bekend staat om de kwalitatief goede wijnen die daarvandaan komen en waarvan we de meeste ook in Nederland kunnen vinden en dan mogen jullie raden wat we hier gedaan hebben!!???

Voor we het wisten was het alweer tijd om de camper in te leveren maar niet voordat we een bezoek aan het chileense kustplaatsje Valparaiso hadden gebracht. Dat hadden we nou net niet moeten doen want we hebben het hele strand amper gezien vanwege de keiharde regen die de hele dag met bakken uit de hemel viel. Beetje jammer en zonde van de extra kilometers maar je kan niet overal geluk hebben. In Santiago brachten we de camper, met pijn in ons hart, weer terug en zijn we nog een paar dagen blijven hangen. Deze had ik ook nodig om bij te komen van de poging die Erwin waagde om mijn haar te kleuren. Het is al een paar keer goed gegaan tijdens deze reis dus ik onderging de behandeling vol vertrouwen. Toen ik mijn haar uit ging spoelen onder de douche en het daarna even lekker wilde uitborstelen voor de spiegel kreeg ik echter de schrik van mijn leven want...................het was groen! Kut met een hoofdletter K want wat doe je dan? Erwin opperde om nog maar een nieuw doosje kleurspoeling te halen maar dat durfde ik toch echt niet meer aan dus de volgende morgen maar noodgedwongen een bezoek aan de kapper gebracht. Honderd dollar armer kwam ik naar buiten met tranen in mijn ogen want mij haar was nu weliswaar niet meer groen maar wel zwart! De kapper wist mij te vertellen dat hij het te riskant vond om terug te gaan naar blond dus dat ik maar een donkere kleur moest kiezen dus ik ging met bonkend hart voor een soort hazelnootbruin maar ik denk dat hij zwart toch beter bij me vond passen want toen ik in de spiegel keek schrok ik me echt een ongeluk, zo donker! De eerste dagen werd ik er echt niet vrolijk van en vermeed ik het zoveel mogelijk in de spiegel te kijken maar nu ben ik er aan gewend en kan ik er wel mee leven en Erwin vind het mooi dus we laten het maar even zo!

Om mij weer vrolijk te krijgen vertrokken we naar Bariloche en daar werd ik inderdaad heel erg blij van want hier hebben we twee super mooie dagen in het grootste skigebied van Zuid Amerika doorgebracht. Uitgedost in een gehuurd retro jaren 80 skipak hebben we ons helemaal uitgeleefd in dit prachtige skigebied. Omdat we de eerste dag van de opening al op de piste stonden was er bijna niemand en hoefden we dus nooit te wachten bij de liften en werden we ook nog eens beloond met geweldige uitzichten en een strakblauwe lucht. Wauw!

Skien is natuurlijk nooit goedkoop dus meer dan twee dagen zat er helaas niet indus opnaar Buenos Aires. Via een kennis van Erwin hadden wehier voor een schappelijke prijs een leuk appartementje gehuurdmidden in het centrum en vlakbij de metro dus gedurende zes dagen hebben we elke dag een stukje van de stad verkend en daar echt volop van genoten want Buenos Aires is wat mij betreft een van de gaafste steden ter wereld. Mensen dansen de tango op straat, er zijn eindeloze markten,het bruist van het leven, degebouwen zijn prachtig en de mensen supervriendelijk. Op 1 van onze laatste dagen brachten we een bezoek aan de wijk Boca die bekend is vanwege de Boca Juniors en de veelkleurigehuisjes die iedereen wel kentvanfoto´s. Het is supertoeristisch maar daardoor niet minder leuk en wij liepen met open mond te kijken naar aldie gezelligheidtoen er commotie op straat ontstond en mensen Palermo, Palermo naar ons begonnen te roepen. Wij waren stomverbaasd want hoe konden die mensen in godsnaam weten dat wij een appartement inde wijk Palermo hadden gehuurd?? Nou ja, na een paar handen schudden maar gewoon doorgelopen en er geen aandacht meer aan besteed maar we waren er toch niet helemaal gerust op. Toen we even stopten voor een ijsje en de verkoper ook al Palermo tegen ons begon te roepen besloten we toch maar verhaal te gaan halen. Wat bleek? Erwin lijkt sprekend op de spits van Boca Juniors,Martin Palermo genaamd. Echt hilarisch en toen we de volgende dag een uitstapje maakten met de boot naar Uruguay werd hij weer belaagd en begonnen mensen te zwaaien en duimen op te steken naarmijn beroemde vent.Ondertussen kon je mij opvegen want Erwin onderging het allemaal als de echteMartin Palermo en genoot met volle teugen van zijn tijdelijke faam.

Argentinie konden we uiteraard niet afsluiten zonder een bezoek aan de beroemde watervallen van Iguazu en dat werd dan ook onze laatste bestemming in Argentinie en misschien ook wel de mooiste want we waren ontzettend onder de indruk van dit natuurgeweld. We hebben de hele dag besteed aan hetwandelen over, achter en voor de watervallen die vaak geflankeerd worden door prachtig heldere regenbogen. Na deze dag kon Argentinie voor onsal helemaal niet meer stuk!

Inmiddels bevinden we ons in Brazilie maar daarover pas later meer, eerst nog even de wist je datjes:

- wist je dat onze terugvlucht inmiddels bekend is en we op 15 september weer op nederlandse bodem staan?

- wist je dat weheel veel zin hebben om iedereen weer te zien maarhet reizen nog steeds niet beu zijn?

- wist je dat Argentijnen gruwelijk moeilijk Spaans spreken?

- wist je dat we een zwerver in Buenos Aires helemaal gelukkig hebben gemaakt met ons deken?

- wist je dat het vlees in Argentinie echt belachelijk goedkoop is terwijl de hotelkamers en busreizen belachelijk duur zijn?

- wist je dat de whisky inclusief is tijdens een busreis in Argentinie?

- wist je dat Erwin daardoor ladderzat in slaap viel tijdens de busreizen?

Van +35 naar -5 graden!

Als je denkt dat de busritten in Peru brak zijn dan weet ik zeker dat je nog nooit in Bolivia bent geweest! Wat ik schreef over de bussen in Peru kan iedereen weer vergeten want deze waren een ware luxe vergeleken bij de gruwel die ons in Bolivia te wachten stond. Stoffige bussen met teveel mensen en geen mogelijkheid om je stoel naar achter te zetten om toch maar even te rusten. Wanneer je wel die luxe hebt dan nog is het onmogelijk om te slapen vanwege de brakke toestand waarin de wegen zich bevinden. Toen we gisteren in Chili aankwamen barstten we dan ook spontaan in juichen uit bij het zien van een verharde weg! Dat niet kunnen slapen geldt overigens alleen voor de gringo´s onder ons want de onverharde wegen en het vele stof lijken de lokale bevolking volkomen koud te laten. Vanaf het moment dat de lichten uitgaan zakken zij weg in een diepe slaap om vervolgens topfit wakker te worden op de plaats van bestemming, al is dat vaak pas 24 uur later!

Onze reis door Bolivia begon in Copacabana, aan het Titicacameer op bijna 4000 meter. Op deze hoogte kun je voelen wat een oud mannetje voelt als hij een trap op loopt want zodra de weg ook maar iets begint te stijgen begint je hart als een bezetene te kloppen en hijg je als een oud paard. Voor ons was het hoogtepunt in Copacabana een overheerlijke kaasfondue die eigenlijk veel te duur was voor ons backpackerbudget maar die we echt niet konden weerstaan. Na twee dagen rondlummelen namen we een bus naar de hoodstad La Paz en ontdekten we dat we niet de enige waren met dit plan want we hebben ruim twee uur met onze backpacks lopen rondzeulen voordat we een betaalbaar onderkomen hadden gevonden.

La Paz is de hoogste hoofdstad van de wereld en ook hier was het dus vaak hijgen geblazen maar je merkt wel dat je langzaam aan de hoogte gewend raakt....... Eeehhh behalve dan als je gaat zuipen. In La Paz blijken behoorlijk wat nederlanders te wonen want op de eerste dag ontdekten we een flyer met daarop de woorden: ¨Orange madness in La Paz, celebrate Queensday with us!¨. Nou dat hoefden ze ons geen tweede keer te vragen, wij waren van de partij! En zo kwam het dus dat wij op Koniginnedag met een stuk of 100 andere Nederlanders en een paar verdwaalde Belgen kroketten, stroopwafels en bier naar binnen werkten. Op en top gezelligheid maar wat ben je snel dronken op deze hoogte. The morning after was dan ook minder geslaagd en toen ik Erwin vroeg waarom hij in godsnaam geen foto´s gemaakt had bleek hij er meer dan 20 gemaakt te hebben en wist ik daar helemaal niks meer van!!!

Met een kater maar nog steeds nagenietend van een fantastisch feest namen we de bus naar Rurrenabaque in het noorden van Bolivia. De meeste touristen die we ontmoet hadden waren gaan vliegen en we snappen nu waarom! 24 uur hobbelen over stoffige wegen met wachttijden van soms meer dan een uur voordat je bepaalde bergpassen kunt oversteken bereikten we helemaal kapot eindelijk Rurrenabaque. Gelukkig vonden we een super relaxed hotel met een dakterras en een mooi zwembad in de buurt om bij te komen. Na twee dagen niks doen besloten we dat het tijd was om de jungle in te gaan. We boekten een mooie tour bij een non profit organisatie die de lokale bevolking aan werk helpt en stapten met drie Denen op een klein bootje richting National Park. We sliepen in een soort blokhut rondom slechts voorzien van muggennetten zodat je ´s nachts ook echt midden in de jungle bent. De gezamelijke ruimte was een zelfde soort blokhut met een grote open keuken en hangmatten om te relaxen. Waarom weten we nog steeds niet maar meteen toen we aankwamen bleek dat Erwin en ik een prive gids hadden die ons drie dagen lang zou begeleiden en zijn kennis met ons zou delen. We hebben echt geluk gehad met hem want hij bleek een afgestudeerd bioloog die ons alles kon vertellen over de planten en diersoorten die hier voorkomen. Gedurende deze drie dagen maakten we allerlei tochten door de jungle, zowel te voet als per boot, visten we op piranha´s en zagen we tientallen apen, schildpadden, vogelspinnen, vogels maar vooral heeeeeeel veel muggen. Vanaf het moment dat je buiten komt tot het moment dat je weer ergens naar binnen gaat hoor je een continue gezoem om je oren en wordt je, zelfs met kleren aan, helemaal lek gestoken. Ze zeggen weleens dat alles went maar vanaf nu ben ik het daar niet meer mee eens..... muggen wennen nooit!!!!!

We hebben overwogen om na deze jungle tour het vliegtuig terug te pakken naar La Paz maar bikkels als we zijn hebben we toch weer gewoon de bus genomen omdat we graag Coroico wilde bezoeken. Deze keer leek de busreis mee te vallen omdat hij ¨maar¨ 15 uur zou duren. Helaas hadden we geen rekening gehouden met het feit dat we om 5 uur ´s ochtends aankwamen in Coroico en alles dicht bleek te zijn. Wat doe je dan? Crashen op een bankje midden in het park en proberen nog maar wat te slapen. Inmiddels weten we dus ook hoe de gemiddelde zwerver zich moet voelen. Coroico is een superklein gezellig plaatsje gelegen in een gebied dat de Yungas wordt genoemd en de grens aangeeft tussen de Andes en de Amazone. Het klimaat is hier heerlijk en we hebben twee dagen besteed aan het genieten van het uitzicht onder het genot van een flesje wijn!

Next destination......Sucre! Sucre wordt door Lonely Planet beschreven als de mooiste stad van Bolivia maar hij kon ons niet echt bekoren. Na wat door het stadje rondgestruind te hebben besloten we al snel dat dit hem niet ging worden en begaven we ons naar Potosi.

Potosi is een stad die bekend staat om zijn mijnen waar zilver, koper en zink te vinden is. Voordat de Spanjaarden de stad binnenvielen was Potosi de rijkste stad van Zuid Amerika en had het meer inwoners dan Parijs nu heeft. Van die oude rijkdom is weinig meer te merken en na een bezoek aan de mijnen val je helemaal even stil. Beladen met flessen jus, zakken vol coca bladeren (deze kauwen de mensen tegen hoogteziekte en als je genoeg kauwt wordt je er high van) en dynamiet begaven we ons naar de mijnen. Twee uur lang waren we getuigen van deze ¨job from hell¨want dat is het. Je begeeft je meters onder de grond waar het de ene minuut snikheet is en de volgende ijskoud en waar het stinkt naar allerlei giftige stoffen. Honderden mijnwerkers beoefenen hier 5 dagen per week, 10 uur per dag hun beroep en hopen op zoveel mogelijk zilver. Iedereen werkt voor zichzelf en het beroep wordt vaak overgegeven van vader op zoon. We werden begeleid door een fanatiek coca kauwende Boliviaanse zonder tanden (op die twee zwarte na dan) die dit werk al 15 jaar doet en dus alle mijnwerkers goed kent. We zagen alle processen die de mijnwerkers moeten uitoefenen voordat zilver, koper en zink gewonnen kan worden en moesten ons daarbij vaak door de kleinste openingen wringen. Al met al vond ik het een zeer indrukwekkende belevenis die zeker deel uit maakt van de cultuur van Bolivia.

Tijd voor wat vrolijkers in Tarija, de stad die we hierna bezochten. Tarija staat bekend om zijn wijnhuizen waar de hoogste wijn ter wereld wordt verbouwd. We boekten een tour naar diverse wijnhuizen en kwamen compleet dronken terug omdat wijnproeven hier gewoon met een vol glas blijkt te gaan! Omdat de wijnen heerlijk bleken en vanwege de korte afstand met Argentinie de steaks ook nog eens fantastisch waren zijn we vier dagen gebleven om ons hieraan tegoed te doen! Toen ik Erwin eindelijk had overtuigd dat een vijfde achtereenvolgende dag steak met champignonroomsaus eten misschien toch niet nodig was heb ik hem uiteindelijk, onder lichte dwang, meegekregen richting Tupiza.

In Tupiza hebben we een verrassend mooie hike (ja je leest het goed) gemaakt door een fantastisch landschap vol met vreemde roodkleurige rotsformaties en konden we daarna beginnen aan wat voor ons al heel lang op het verlanglijstje stond: een tour door de Salar de Uyuni (de grootste zoutvlakte ter wereld). Met twee jeeps vertrokken we richting het National Park en al snel bleek dat we een super leuke groep hadden en dat moet ook want je brengt echt vier volle dagen in elkaars gezelschap door. Je zit met z´n vieren in een jeep en rijdt de hele dag door de prachtigste landschappen. Tussendoor stop je regelmatig om foto´s te maken, de benen te strekken en bijvoorbeeld een hotspring te bezoeken. ´S Avonds beland je in wat het best omschreven kan worden als een bouwval om gezamelijk te eten en te slapen! Gedurende de afgelopen vijf maanden hebben wij nooit eerder op een slaapzaal hoeven slapen dus dat was even wennen maar gelukkig was de groep zo leuk dat we ons al snel bij elkaar op ons gemak voelden. Enige nadeel was dat het ´s nachts echt steenkoud werd zodat ik met een kilometer dekens bovenop me geprobeerd heb zoveel mogelijk slaap te pakken.De laatste dag stond in het teken van de Salar de Uyuni waar we de hele dag bezig zijn geweest met het maken van bizarre foto´s en met open mond staren naar de schoonheid van dit landschap.

Vanaf gisteren zijn we in Chili waar we overmorgen een kleine camper op gaan halen om het noorden van Argentinie te zien. We kijken er naar uit om weer eens zelf te kunnen rijden, te stoppen wanneer we willen en even verlost te zijn van de busreizen!!!

Wist je dat:

-toen Erwin heel erg moest plassen in de bus, hij van de chauffeur een plastic zakje kreeg en het daar maar in moest doen?

- we hopen dat Bolivia op een dag zoveel wijn produceert dat ze het gaan exporteren naar Europa?

- we een steeds grotere hekel krijgen aan Fransen omdat ze weigeren Engels te spreken en asociaal zijn?

- er binnenkort een stroopwafelfabriek in La Paz geopend wordt?

- onze kleren er steeds slechter uit gaan zien omdat ze overal met koud water wassen en niets dus echt schoon wordt?

- We ernaar uitkijken om zelf te koken als we per camper reizen omdat drie keer per dag uit eten gaan na een paar maanden ook begint te vervelen?

- Ze in Bolivia heerlijke geitenkaas maken?

- Hanneke het steenkoud heeft gehad in de bergen en elke keer begint te juichen als ze haar teenslippers weer aan kan?

On the nightshift!

Nightshifts draaien is ons inmiddels allang niet meer vreemd want het reizen door Peru hebben we alleen maar met nachtbussen gedaan! Gelukkig zijn de bussen redelijk luxe en kun je bijna helemaal achterover liggen, vaak krijg je zelfs een klein kussentje en een fleece-dekentje meegeleverd. Prima geregeld zou je zeggen ware het niet dat het echt teringkoud is in die dingen, de chauffeurs lijken te willen testen hoe koud de airco wel niet kan zonder dat de bus ontploft! Gewapend met thermo-ondergoed, een muts en een dikke jas betreed ik dus in de regel de desbetreffende bussen en dat moet toch wel een grappig gezicht opleveren omdat het buiten vaak nog boven de 20 graden is.Maar mij krijgen ze niet en ik weiger de hele nacht te klappertanden. In de regel bestaat mijn nacht eigenlijk voornamelijk uit het jaloers staren naar Erwin die al na 5 minuten in een diepe slaap ligt. Ik mag blij zijn als ik een uurtje of vier meepik dus de volgende dag bestaat meestal uit een beetje rondhangen en vroeg naar bed maar we hebben dan wel weer de nodige kilometers op de teller en een hotelovernachting uitgespaard dus het blijft een goede oplossing voor het afleggen van mega-afstanden!

Een jaar of zeven geleden bezocht ik Peru al een keer en daardoor was het redelijk makkelijk bepalen wat we gingen doen omdat ik de highlights al wist te vinden. We begonnen onze reis redelijk brak met een vertraging van ruim 2 uur in Ecuador (voor niets om 6 uur opgestaan). Gelukkig ontmoeten we twee relaxte gasten uit Amsterdam en hebben we de uren gevuld met het uitwisselen van reisverhalen. Eenmaal bij de grens werden we door een local overgehaald om ons over de grens te brengen in zijn auto en daarna konden we dan bij een vriend van hem in de auto stappen om naar Mancora te gaan. Na overleg met onze amsterdamse reisgenoten besloten we dit avontuur aan te gaan. Dus volledig opgevouwen met 7 andere mensen in een auto passeerden we de bloedhete Peruaanse grens. De auto van de vriend bleek gelukkig luxer en hij bracht ons naar Mancora waar we ruzie met hem kregen omdat hij veel meer geld wilde hebben dan oorspronkelijk afgesproken. Uiteindelijk zijn we gewoon maar uitgestapt, hebben we hem een voor ons redelijk bedrag in zijn hand gedrukt en hebben we ons uit de voeten gemaakt...... zo snel als dat gaat met die loodzware rugzakken! Erwin en ik boeken nooit vooraf een hotel en gaan altijd ter plaatse op zoek naar iets dat in onze prijsklasse ligt en ons bevalt. In dit geval was dat niet heel handig want het was het paasweekend en heel Peru leek neergestreken in Mancora. Gelukkig ontmoetten we Pedro, een tuk tuk chauffeur die nog wel een paar adresjes wist. Tot Erwins grote vreugde mocht hij de tuk tuk besturen en zat ik dus achterin met Pedro op zoek naar een betaalbaar onderkomen. Pedro wist voor ons een super fijn hotel met zwembad en hangmatten te regelen en ik was hem eeuwig dankbaar, ook omdat ik doodsangsten uitstond met Erwin aan het stuur van een tuk tuk

In Mancora bestond onze tijd uit lummelen op het strand, lummelen bij het zwembad en ´s avonds het nuttigen van de nodige Pisco Sours (lokaal drankje). De tweede avond werden we overgehaald door de Amsterdammers om mee te gaan naar een Full Moon Party en dat hebben we geweten. Erwin heeft 2 dagen last gehad van de gevolgen van dit festijn maar het was het waard, eindelijk weer eens lekker dansen! Na een afscheid van onze landgenoten reisden we door naar Huanchaco om bij de volgende landgenoten aan te sluiten want de wereld blijkt toch wel heel klein als je ineens met een Veldhovense in de bus blijkt te zitten en dus allerlei gezamelijke kennissen hebt.

Zij was samen met haar vriend ook al een hele tijd onderweg en we zijn drie dagen met hen opgetrokken, erg gezellig en het was jammer dat we andere plannen hadden anders hadden we het nog wel een tijdje kunnen volhouden met z{n vieren! Huanchaco zelf deed me meer aan Afghanistan denken dan aan Peru. Het strand was aardig maar ook niet meer dan dat maar de straten achter het strand waren stoffig en bezaaid met onafgebouwde huizen en woestijn. Niet echt een droomplek maar we hebben er toch drie dagen kunnen genieten van zon, zee, strand en goed gezelschap! We hebben ons zelfs laten overhalen tot het nemen van een surflesje maar dat is toch niet zo onze sport. Wat een werk voor betrekkelijk weinig resultaat en dat zout, na een paar minuten zit het echt overal!!! Surfen zal vast super zijn als je het goed kunt maar aan mij niet besteed!

De laatste dag van ons verblijf bezochten we Chan Chan (zon zon), dit zijn de overblijfselen van een grote stad die gebouwd werd door een volk dat Chimu wordt genoemd. We namen een gids en leerden van alles over de betekenis van de verschillende gebeeldhouwde figuren en muren die nog overeind staan. Hiermee was het stukje cultuur ook weer afgevinkt en konden we met een gerust hart vertrekken naar Huacachina.

Huacachina is een prachtig klein dorpje midden in de woestijn met in het midden een meer omringd door mooie groene palmbomen. Als je in Huacachina bent en je kijkt rond zie je niets anders dan huizenhoge zandduinen waarin het natuurlijk fantastisch spelen is. De eerste avond beklommen we er eentje om te genieten van de zonsondergang maar daar moet je wel wat voor overhebben hoor! Al na 5 minuten zit er zelfs zand in je oren en tussen je tanden en met elke stap glij je gemiddeld weer een halve stap naar beneden. Daarbij opgeteld dat het hier ruim 30 graden is kost het bloed, zweet en scheldpartijen maar dan heb je ook wat!

De volgende dag besloten we tot een lesje in sandboarden. Dit mag je alleen doen als je ervaring hebt met snowboarden omdat de techiek min of meer hetzelfde is. We zijn om 5 uur opgestaan om ervoor te zorgen dat we om 6 uur bovenaan de berg stonden want om dit midden op de dag te doen is het veel te heet! Sandboarden bleek toch wel iets anders dan snowboarden omdat je in plaats van achterover heel erg naar voren moet leunen. Aangezien je gewoon op een echt snowboard staat en het gevoel nagenoeg hetzelfde is heb je de neiging steeds achterover te leunen waardoor je dus in een keer stilstaat en keihard op je bek gaat! Gelukkig is het zand niet al te hard en kwam ik ervan af met een blauwe plek op mijn kont! Toen we het eenmaal doorhadden gingen we met een buggy de duinen in voor het echte werk. Alleen het scheuren in die buggy is al een ervaring op zich want die dingen gaan echt snoeihard en je moet echt vastgesnoerd in een veiligheidsriem zitten want anders wordt je er gewoon uitgeslingerd. We bedongen steeds hogere duinen en aan het einde van de ochtend hadden we zo de smaak te pakken dat we laat in de middag nog maar een buggy en sandboardtour hebben gedaan.

Een nachtbusje later bevonden we ons in Arequipa waar we naartoe gingen voor het bezichtigen van de Colca Canyon die meer dan twee keer zo diep is dan de Grand Canyon en waar je de condor kunt spotten. We boekten een twee daagse tour naar dit gebied en namen voor de zekerheid een paar pillen tegen hoogteziekte want zeven jaar geleden had ik amper kunnen genieten van deze tour vanwege de hoogte. Gelukkig hebben we beide nergens last van gehad en hadden we ook nog het geluk drie condors te spotten. We hadden helaas wat minder geluk met de samenstelling van het tourgezelschap. Een uitstapje van de Zonnebloem zou nog gezelliger zijn dan de pretletters die wij hadden getroffen. Gelukkig zijn we inmiddels aardig goed op elkaar ingespeeld en hebben we er met zn tweetjes een mooi avontuur van gemaakt.

Nog maar eennachtbusje dan en op naar Cuzco, de wat ons betreft mooiste stad van Peru. De stad is bezaaid met koloniale gebouwen,Inca bouwwerken, marktkraampjes, vrouwen in traditionele kleding en restaurants met typisch Peruaans eten. In een van deze restaurants heeft Erwin dan ook genoten van een overheerlijke Cuy (CAVIA), die hier despecialiteit is. Ik kon het echt niet over mijn hart verkrijgen en toen hij ook nog eens aan de hersenen begon heb ik mijn eigen bord niet meer aangeraakt maar volgens hemwas het verukkelijk!

Vanuit Cuzco kan een bezoek aan Macchu Picchu natuurlijkniet uitblijven en we gingen op zoek naar een betaalbare manier om er te komen want de laatste jaren zijn de prijzen hiervoor radicaal gestegen en ben je al gauw 250dollar per persoon kwijt. Na wat zoekwerk in de Lonely Planet besloten wetot een bus-minibus-trein combinatie waardoor we de helft van het geld uitgespaard hebben. Ik heb nog even geprobeerd of we echt geen kleine trek konden maken maarop Erwins gezicht was bij het beginvan mijn zin al af te lezen dat hij dat echt niet zag zitten. Om met zijn woorden te spreken: 'Ik vind hiken geen zak aan'.

Om geld te besparen moet je wat overhebbenwant de tocht per minibus duurde vier uur en voerde ons langs steile bergwanden op smalle bemodderde paden waarbij we af en toe gewoon door een kleine waterval heen moesten. Onze medepassagiers leken zich echter nergens druk om te maken dus hebben wij dat ook maar niet gedaan.

Macchu Picchu is een stad van de Incas die door de Spanjaarden nooit ontdekt is en waar dus nog veel van de Inca beschaving terug te vinden is. Wat Macchu Picchu vooral zo mooi maakt is dat het op 2400 meter ligt en omringd wordtdoor prachtige groene bergwanden. Dit zorgt voor een adembenemend uitzicht en we waren dan ook meer dan bereid om de wekker om vier uur te zetten zodat we om 6 uur bij de poort stonden om te genieten van de zonsopgang over deze oude stad. Met behulp van de Lonely Planet hebben we onszelf een rondleiding gegeven en heb ik Erwin toch over kunnen halen de hike naar beneden wel te doen!

Okeeee, nog 1 nachtbusje dan want vanavond vertrekken we naar Copacabana, Bolivia om daar Lake Titicaca te bewonderen.... nu maar hopen dat ik Erwin kan overhalen tot een wandelingetje langs het water!!!

Wisten jullie trouwens dat:

- Cuzco een Mc Donalds heeft en Erwin op dag 1 naar binnen is gerend om een Big Mac meester te maken

- We vanavond afreizen naar land nummer 7 van onze reis

- We al in ruim 40 hotels hebben geslapen

- Erwin nog steeds niet naar de kapper is geweest

- Peruaans eten veel lekkerder is dan Equadooriaans eten

- Ik eindelijk, na lang zoeken, een redelijk geschikte bikini heb gevonden!

- We spaanse woorden gebruiken in onze nederlandse zinnen en het dus nooit over een hond hebben maar over een perro en nooit naar de wc gaan maar naar de bano

Boontje erbij?

Lokaal voedsel, Ik kan er een uur over typen maar ik zal het kort houden..... complete bagger! De equadoriaanse keuken kan ons beide niet echt bekoren en dat komt met name omdat ze echt overal bonen bijgooien! In de soep, bij de rijst, bij de vis en bij een lekker stukje vlees. Ik ben begonnen met overal te melden dat ik allergisch ben voor bonen zodat ik zeker weet dat mijn gerechten in ieder geval boonvrij zijn. We hebben het heus geprobeerd en deze typische keuken is uitermate goed voor je lijn want zodra je een bord voor je neus krijgt blokkeren al je organen en wil je de komende uren niets meer eten..... met het gevolg dat ik nu echt moet shoppen voor een nieuwe bikini, heeeeel vervelend....

Buiten de bellaberde keuken hebben we echter onwijs genoten van bijna alles (zie hieronder) wat Equador te bieden heeft. Onze trip begon in Otavalo, een dorpje bekend om zijn gigantische zaterdagmarkt. We hadden het dusdanig goed gepland dat we hier op vrijdag aankwamen en dus de volgende dag deze toeristische trekpleister van dichtbij konden meemaken. Om 7 uur opgestaan om de beroemde dierenmarkt te bezoeken. Bij het naderen van de markt had ik het echter al in de gaten... niets voor mij want ik hoorde gekrijs van varkens, zag kippen aan hun poten gedragen voorbij komen en daar kwam nog een niets ontziende stank bij. En ja hoor, voor ik het wist liepen de tranen alweer over mijn wangen en gedroeg ik me als een steigerend paard want je kreeg mij echt niet die markt op. Met wat overredingskracht heeft Erwin me uiteindelijk toch zover gekregen en heb ik een rondje over de markt gemaakt maar daarna heb ik me al snel uit de voeten gemaakt om het vanaf een afstandje te bekijken totdat Erwin de juiste plaatjes geschoten had. Wat een nachtmerrie voor iemand die van dieren houdt....

Dus maar snel naar het centrum waar de Indianen hun zelfgemaakte waar aan de man brengen. Straten volgestouwd met kraampjes met de prachtigste dingen en ik was mijn tranen snel vergeten Urenlang hebben we rondgeslenterd en genoten van alle mooie producten en mensen. Beetje jammer natuurlijk dat onze rugzak zo vol zit dat we er regelmatig met lomp geweld op moeten liggen, zitten en slaan om ze uberhaupt dicht te krijgen dus veel inslaan zat er niet in maar een armbandje hier, een ringetje en een paar oorbellen daar en de shopaholic die ik ben was weer voor even tevreden gesteld.

Vanuit Otavalo brachten we een bezoek aan de hoofdstad Quito waarbij we verbleven in het oude gedeelte van de stad vol met oude koloniale gebouwen en mooie pleinen. We hebben hier een paar dagen lekker rond geslenterd en een uitstapje gemaakt naar het midden van de wereld, ofwel de evenaar. Raar idee dat je precies op het midden van de aarde staat en om te bewijzen dat het echt zo is kun je met een gids een aantal trucjes doen die toch wel bizar zijn. Zo stroomt water ten noorden van de evenaar precies omgekeerd het putje in dan ten zuiden van de evenaar en lukt het je niet om met gesloten ogen in een rechte lijn over de evenaar te lopen vanwege de tegenstrijdige krachten die op je hersenen uitgeoefend worden. Na twee dagen rondvragen is het ons uiteindelijk gelukt om een goeie deal voor de Galapagos te sluiten maar daarover hebben jullie alles gelezen in onze vorige blog.

Next stop... Baños. Een klein dorpje midden tussen de bergen waarvandaan je talloze mogelijkheden hebt om dit gebied te verkennen. Wij kozen voor de mountainbike waarmee we een hele dag lang een prachtige route hebben gefietst en ondertussen genoten van het prachtige berglandschap en de talrijke watervallen langs deze route. Om de zadelpijn wat te verzachten hebben we de volgende dag een bezoek gebracht aan de thermaalbaden die hier zeer bekend zijn. Vulkanisch water zorgt ervoor dat het water in deze baden continue op een aangename temperatuur blijft en voor de echte machos onder ons is er de mogelijkheid de hitte van je af te spoelen onder een ijskoude waterval. In de middag hebben we een buggy gehuurd en Erwin waande zich al snel Jos Verstappen en we scheurden met een noodvaart al toeterend over de bergweggetjes, ik heb me kapot gelachen om hoe dom dit eruit gezien moet hebben!

In de Lonely Planet lazen we over een treinreis vanaf Riobamba door de Andes naar Alausi in het zuiden van Equador. Dit leek ons wel wat en we reisden vanaf Baños hiernaartoe om dit te regelen. Helaas bleek een gedeelte van het spoor onder constructie te zijn en moesten we eerst met de bus naar Alausi om vanuit daar een 2,5 uur durende treinreis door de Andes te kunnen maken maar het was het waard. De treinrails is een van de moeilijkste ooit ter wereld aangelegd omdat hij echt dwars door de bergen loopt en het resultaat is verbluffend mooi. Met open mond hebben we een paar uur lang naar buiten zitten staren.

Gisteren zijn we aangekomen in Cuenca, de meest zuidelijke grote stad van Equador en vandaag hebben we besteed aan het rondslenteren door de stad en shoppen want het was hoog tijd voor wat nieuwe t-shirts voor Erwin en een nieuwe bikini voor mij. Uiteraard waren de t-shirts voor Erwin zo gevonden en moet ik nog steeds met een afgezakt broekje rondlopen want een mooie, betaalbare bikini vinden lijkt hier haast onmogelijk. En als je al iets vindt, dan is het topje te klein en het broekje te groot of andersom. Heel frustrerend, maar ik geef de moed niet op want morgen vertrekken we naar Peru......... wie weet hebben ze daar een betere smaak

Tot slot nog even onze gebruikelijke wist je datjes.......

Wisten jullie dat

- We het fijn vinden dat jullie onze blog lezen en zo trouw reageren?

- We van de week eindelijk weer eens dronken zijn geworden samen, wat is een happy hour toch een goeie uitvinding!

- We de meest rare mensen ontmoeten?

- We door een drugsverslaafde in rehab mee uit eten genomen werden omdat hij ons zo een leuk stel vond?

- Erwin nog steeds niet naar de kapper is geweest?

- Hij vanavond weer voor kapper gaat spelen omdat mijn haar nodig bijgekleurd moet worden?

- Erwin mijn verjaardag niet vergeten was en probeerde een taart te regelen met een kaarsje maar de ober het vervolgens wel vergat?

- Dit heel sneu was voor hem en ik er heel hard om moest lachen?

Het kost wa, maar dan hedde ok wa!

De Galapagos, een verspreide groep eilanden die ter hoogte van de evenaar in de Stille Oceaan liggen. Ze behoren tot Ecuador, maar ze liggen in open zee op ongeveer 1000 km van de westkust van Zuid-Amerika. De afgelegen ligging van de eilanden maakt dat ze na hun ontstaan maar zeer spaarzaam door dieren vanaf het vasteland zijn gekoloniseerd, waarbij de dieren die in de loop der tijd arriveerden verder onafhankelijk van hun soortgenoten op het vasteland zijn gaan evolueren. Zo ontstonden veel unieke soorten. Door het ontbreken van roofdieren hoeven deze dieren niet op hun hoede te zijn en kun je als mens dan ook dicht bij ze in de buurt komen! Op z'n zachtst gezegd een unieke plek op aarde die wij natuurlijk heel graag wilden bezoeken........

Na een speurtocht langs meer dan een paar reisbureau's en vele kopzorgen en Skype gesprekken met vrienden die hier al geweest zijn later besloten we tot het doen van een landtour. Deze tour was voor ons op allerlei vlakken zeer gunstig want:

- De prijs was stukken gunstiger dan de prijs van een cruise (1800 dollar per persoon was de laagste prijs die wij hebben kunnen vinden voor zo'n cruise)

- Er waren voor Erwin 4 duiken inbegrepen en bij een cruise niet!

-We hoefden niet 8 dagen op een boot te vertoeven maar konden gewoon van eiland naar eiland hoppen met speedboten

-We konden eindelijk eens genieten van een middenklasse hotel in plaats van de budget variant waarin we gewoonlijk belanden.

Onze tour bestond uit 3 dagen Santa Cruz. We verbleven hier in Puerto Ayora waar we de eerste middag meteen een bezoek brachten aan het Charles Darwin Research Station. Charles Darwinbezocht de Galapagos en bracht er ongeveer 5 weken door met het bestuderen van de geologie en biologie van vier van de eilanden. Mede door zijn bevindingen tijdens dit bezoek aan de eilandengroep, ontwikkelde Darwin zijn evolutietheorie. Vandaag de dag werken hier nog steeds ontzettend veel vrijwilligers aan het behoud van het eco-systeem van de Galapagos! Je kunt hier landiguana's en reuzeschildpadden bewonderen waaronder Lonesome George.George is naar schatting 90 jaar oud, weegt 88 kilogram en heeft een schildlengte van 102 centimeter. Al 35 jaar zoeken biologen tevergeefs naar een soortgenoot zodat George zich kan voortplanten. Zijn kansen zijn niet al te groot want hij is, voor zover bekend, de allerlaatste landschildpad van zijn soort. Als George zich niet voortplant, zal de soort onvermijdelijk uitsterven. Door zijn dramatische verhaal is ‘Lonesome George' op de Galápagos Eilanden en ver daarbuiten uitgegroeid tot een levende legende.(thanx Ro

Op de terugweg van het Research Station passeer je de vismarkt die elke dag in de haven plaatsvindt! Wat een feest is dat! De vissers halen hun buit op het droge en verkopen de verse vis aan de voornamelijk restauranteigenaren van het dorp. Echter het zijn niet alleen de restauranthouders die in de rij staan maar tevens ook tientallen pelikanen, een handvol zeeleeuwen en af en toe een reiger! Een kabaal en een geschijt dat daar aan te pas komt.... je kunt er uren naar kijken!

Op dag 2 brachten we een bezoek aan het eiland Floreana op 2,5 uur varen vanaf ons hotel. Op de heenweg hadden me meteen het geluk twee walvissen naast de boot te spotten en even later nog een aantal dolfijnen! De dag kon al niet meer stuk maar op Floreana stond ons nog veel meer moois te wachten. We maakten een wandeling over het eiland waarbij we oog in oog kwamen met tientallen mega schildpadden en tijdens onze snorkeltrip zagen we de Galapagos haai, de stingray, zeeschildpadden en speelden we tikkertje met zeeleeuwen. Het leek wel een sprookje, echt zo gaaf!

Erwin heeft natuurlijk niet voor niets z'n duikdiploma's gehaald dus op dag 3 stonden voor hem twee duiken op het programma en had ik een vrije dag! Deze heb ik uitermate goed besteed door naar Tortuga Bay te lopen, een prachtige wandeling van ongeveer 45 minuten waarna je op een zo goed als verlaten strand aankomt waar je al weer kunt genieten van zee-iguana's, roggen en honderden vogels! Ook Erwin bleek zich prima vermaakt te hebben en super gave dingen te hebben gezien.

Dag 4 en 5 brachten we door op een ander eiland, genaamd Isabela. Samen met onze gids, die echt sprekend op Lonny leek (Ja Dennis, ik heb hem eindelijk terug gevonden!!!!) bezochten we Flamingo Lake met je raadt het al..........., maakten we een hike naar de kraters van een vulkaan en hadden we wederom het genoegen te snorkelen met de wondere diersoorten die je vindt op de Galapagos! We konden dan ook in volle tevredenheid onze tour afsluiten, goede keus gemaakt vinden we allebei!

De laatste twee dagen zijn we weer terug gegaan naar het hoofdeiland en hebben we ons uitermate goed vermaakt met het bezoeken van diverse bezienswaardigheden in de buurt van ons hotel. Je kunt vanuit de haven gemakkelijk een watertaxi nemen, kost slechts 0,60 cent per persoon en je komt de wonderbaarlijkste mooie plekken tegen. Gisteren waren we bijvoorbeeld bij Las Grietas, een soort zoutwatermeer tussen de rotsen waar je heerlijk kunt zwemmen. De hike hiernaartoe werd aangeraden op goede schoenen maar eigenwijs als we waren dachten wij dit wel op teenslippers te kunnen. NOT! Tijdens de terugweg struikelde ik over een enorme steen en daarbij ging mijn teenslipper aan gort. Zowel Erwin als ik probeerde het nog even op blote voeten maar dit was al helemaal geen goed idee. Scherpe rotsen die ook nog eens gloeiend heet waren... dat verdroegen onze voetjes toch niet. Dus zat er voor Erwin niets anders op dan terug te gaan naar het hotel, mijn schoenen te halen en vervolgens weer het hele teringeind terug te hiken of beter gezegd strompelen. Zoals jullie begrijpen duurde deze trip iets langer dan verwacht!

Mijn verjaardag hebben we heerlijk gevierd. Erwin heeft in de ochtend nog een keer gedoken met een 7 meter grote King Manta Ray waarvan de duikinstructeur zelfs helemaal uit z'n plaat ging. Onze lunch bestond uit een mega stuk taart daarna lekker luieren op het strand en we gaan nu onderweg naar een goeie Mojito...... PROOST!!!!

Gringo´s!

Zo wordt er steevast op ons gereageerd wanneer we rondwandelen in Colombia. Het is duidelijk dat het massatoerisme hier nog niet op gang gekomen is. De reden hiervoor is dat het tot een paar jaar geleden helemaal niet veilig was om Colombia te bezoeken vanwege diverse actieve guerrilla groepen waarvan de FARC de bekendste is. Met de komst van president Alvaro Uribe werd hard opgetreden tegen deze zeer geweldadige groeperingen en werden ze uiteindelijk teruggedrongen van de steden naar de jungle waar ze nog altijd actief zijn. Het is dan ook in sommige gebieden nog altijd niet veilig om bijvoorbeeld ´s nachts te reizen maar over het algemeen ben je vrij om te gaan en staan waar je wilt. Het bewind van president Uribe resulteerde in enorm veel beveiliging en politie op straat en dat is tot op heden nog steeds zo. Straathoeken, winkelcentra, musea en andere openbare gelegenheden worden gekenmerkt door de constante aanwezigheid van zwaar bewaakte veiligheidsagenten. Uiteraard is Colombia niet alleen bij ons bekend om de FARC maar ook vanwege de bruisende cocaine handel. Als toerist krijg je het witte goud dan ook overal aangeboden en wordt je af en toe door drugshonden besnuffeld wanneer je een busstation betreedt.

Ondanks deze negatieve geschiedenis hebben wij Colombia ervaren als een ontzettend gastvrij en mooi land met een enorme diversiteit aan landschappen. Mensen spreken je spontaan aan op straat en zijn bereid je te helpen zonder daar iets voor terug te verwachten. Gidsen werken niet op de automatische piloot maar genieten zichtbaar van je aanwezigheid en in de hotels wordt je als een koning behandeld. Kortom: genieten met een hoofdletter G!!!

Onze reis begon in Cartagena, een koloniale stad aan de Caribische kust waar we, na onze San Blas boottour,heerlijk genoten van de luxe van een douche en het nuttigen van een overheerlijke pizza. Samen met de gezellige groep mensen die we leerden kennen op de boot vierden we carnaval inBarranquilla, een 2 uur durende busrit vanaf Cartagena. Pfff, dat gaat er weleven iets anders aan toe dan in Nederland. Het is hier bijvoorbeeldbelangrijk dat je jezelf zo mooi mogelijk verkleed waarbij het een sport is zo weinig mogelijk te dragen. De meeste vrouwen lopen rond in een gekleurde string met bijpassende tepelflosjes en hoofdtooi. Jullie begrijpen dat ik aan Erwin de hele dag geen kind had.... die wist niet waar hij moest kijken zoveel appetijtelijks kwam er voorbij. Daarnaast vieren Colombianen niet ´s avonds maar vooral overdag carnaval wat resulteerde in opstaan om 6 uur om vervolgens om 7 uur ´s ochtends beladen met rum, wodka en cola in de bus te zitten zodat we op tijd waren voor de parade. We wisten een goed plekje op de tribune te bemachtigen waar we derest van de dag genoten van de bonte stoet die onder luid dreunende salsa beats voorbij trok. Ondertussen hadden we het ook nog eens druk met het op de foto gaan met de gehele Colombiaanse bevolking die zich op de tribune rondom ons verzameld leek te hebben. Een bijzondere en zeer geslaagde dag waarvan we de volgende dag nog de gevolgen ondervonden....

Om onze kater het hoofd te biedenbesloten we tot een bezoekje aan de moddervulkaandie een heilzame werking blijkt te hebben op lichaam en geest. Het komt erop neer dat je jezelf in bikini in de krater van een vulkaan laat glijden die gevuld is met een haast ondoordringbare dikke modderbrij waarbij je dus iemand nodig hebt die je naar beneden trekt omdat je anders niet onder kunt blijven. Na een vluchtige massage door eenColombiaan die nog nooit van ¨private parts¨ had gehoord ga je opdrogen in de zon om vervolgens in een meer afgespoeldte worden door een al even grijpgrage Colombiaanse. Heilzaam of niet, ik hebme in ieder geval kapot gelachen!

Na een emotioneel afscheid van ons gezellige groepje begaven wij ons naar Taganga, een kustplaatsje aan de Caribischezee en een van de goedkoopste plekken ter wereld om je PADI te halen. Erwin regelde een kleine duikschool en het enige dat van mij verwacht werd was het opdoen van een mooi kleurtje, verre van vervelend! Erwin heeft hier uiteindelijk niet allen z´n PADImaar ook z´n Advanced gehaald waardoor hijnu tot 30 meter diep mag duiken. De cursus duurde vijf dagen en was inclusief een wrakduik en een nachtduik en navijf dagen onstond een flinke oorontsteking maar Erwin heeft genoten en mag zich nu met trots AdvancedPADI diver noemen!

Tijdens zijn afwezigheid heb ik me opgeworpen om de straathonden een klein beetje op krachten te laten komen want wat waren het er veel en wat waren ze mager! Elke dag kocht ik brood en verzamelde ik de resten van de kippenboer om ze ´s avondsop het strand van een maaltje te voorzien. Het logische gevolg was natuurlijk wel dat ik elke dag wanneer ik me in het dorp waagde gevolgd werd door een hele stoet kwispelende viervoeters. Eenzaam was de afwezigheid van Erwin dus nauwelijks te noemen........

Op naar Medellin, de stad van Pablo Escobar. Escobar was de leider van het Medellin drugskartel en werd wereldberoemd doordat hijhet zover bracht dat hij zelfs de politiek in Colombia domineerde zonder dat iemand weerstand bood aan de regelrechte terreur die hij bedreef. Iedereen diehem tegenwerkte werd uit de weg geruimd ener wordt gezegd dat hij door zijn leidende positie in de cocainehandel de rijkste man ter wereld ooit was. In 1990 werd uiteindelijk, onder internationale druk, een wet aangenomen waarin de drugshandel aan banden werd gelegd en werdEscobar gearresteerd.Hijwist echter te ontsnappen maar werd tijdens een grootscheepse klopjacht van 499 dagen uiteindelijk door de politie in Medellin vermoord in december 1993. Medellin bood ons de mogelijkheid een tour te doen waarbij we zijn graf bezochten, zijn huis mochten bekijken en waarbij we het genoegen hadden zijn broer Roberto te ontmoeten. Roberto was de rechterhand van Pablo en istegelijk met hem opgepakt. Tijdens zijn verblijf in de gevangenis ontving hij een bombrief die zijngezichtsvermogen en zijn gehoor hebben aangetast en communiceren met hem gaat dan ook moeizaam.Duidelijk was wel dat Roberto geen enkele moeite heeft met het onderscheiden van blonde krullen want ik had nogal wat moeite om hem van me af te houden. Wat een ouwe snoeperd!

De aangename warmte van Medellin verruilden we na een paar dagen voor de ijzige kou van Manizales waar we de grootste en hoogste vulkaan van Colombia bezochten, Nevado del Ruiz op een hoogte van 5325 meter. Helaas konden we de vulkaan niet beklimmen vanwege verhoogde activiteit dus zijn we met een busje tot 5000 meter gegaan en hebben daar een wandeling gemaakt door prachtige besneeuwde bergtoppen met een constant uitzicht op de vulkaan. Brrrrrr, was wel weer ff wennen om lange mouwen en een lange broek te dragen maar het fantastische uizicht maakte de kou doen vergeten.

Salento werd de volgende stop. We wilden hier een bezoek brengen aan de Valle de Cocora met zijn waxpalmen die een hoogte van 60 meter kunnen bereiken. Vol goede moed begonnen we dan ook aan een hike van 9 km door deze vallei. De eerste 5 km waren prachtig en we genoten van de omgeving en het gevoel van vrijheid. Na vijf km ging het pad echter steeds steiler omhoog en liep het zweet ons al snel over het voorhoofd. Uiterst langzaam vochten we ons een weg naar boven, verlangend naar het eindpunt van deze uitputtende hike. Toen de verzuring van onze spieren zijn hoogtepunt bereikt had kwamen we nog net niet juichend aan bij wat we dachten dat het eindpunt was. Helaas stond ons een redelijk onaangename verrassing te wachten want het ¨eindpunt¨ bleek niets meer dan een oud houten huisje midden in de vallei waar een oud vrouwtje ons slechts koffie kon aanbieden en ons wist te vertellen dat we toch echt de hele 9 km weer terug moesten lopen om daar de bus terug naar Salento te nemen. Waar we ons op dat moment bevonden zou met de beste wil van de wereld geen bus kunnen komen! Wat doe je dan??? Koffie drinken, water bijvullen en met een lege maag de terugweg aanvaarden, een andere keus heb je niet! Uiteindelijk bereikten we om 16.00 uur het echte eindpunt. Moe, hongerig maar een overwinning op onszelf en 18 km door de bergen op de teller rijker.

Een land kan natuurlijk niet afgevinkt worden zonder een bezoek aan de hoofdstad dus met nog altijd tegensputterende spieren reisden we af naar Bogota. Deze stad bewees dat backpacken niet altijd genieten hoeft te betekenen want wat een klotedag beleefden we hier. Op 1 dag; moest Erwin naar het ziekenhuis vanwege een aanhoudende ooronsteking, werd ik op klaarlichte dag beroofd van onze kleine fotocamera, kregen we een botsing met de taxi waarin we zaten en werden we vervolgens genoodzaakt uit te stappen in de gevaarlijkste wijk van Bogota! Hoeveel pech kun je hebben? Gelukkig kunnen we er nu om lachen, is Erwin´s oorontsteking over en heb ik voor mijn verjaardag een nieuwe kleine camera uit mogen zoeken van paps en mams. Gelukkig heeft Bogota het de volgende dag goedgemaakt toen we een bezoek brachten aan de zoutkathedraal. Deze kathedraal is uitgeroepen tot 1 van de 11 wereldwonderen en wij begrijpen waarom, super mooi en indrukwekkend! De kathedraal is ontstaan doordat de mijnwerkers niet meer naar hun werk wilde komen omdat het te gevaarlijk was. De regering besloot hen een plek te geven om te bidden en omdat Colombianen zeer gelovig zijn gaf dit meteen de oplossing tot het probleem van de werkweigering. De oorspronkelijke kathedraal is ingestort maar inmiddels is er een nieuwe gebouwd die je dus kunt bezoeken. Je gaat de mijn in en kunt een bezoek brengen aan de verschillende ondergrondse heilig verklaarde plekken. Elke zondag vindt hier zelfs een ondergrondse mis plaats. Bijzondere ervaring waardoor we toch nog met een goed gevoel Bogota konden verlaten.

Op het moment dat ik dit schrijf bevinden we ons in Laguna de la Coche, een prachtig dorpje rondom een groot meer omringd door gezellige gekleurde houten huisjes en bergen. Op het menu staat elke avond verse vis en we hebben ons eigen schattige houten chalet. Klinkt als een droomplek en dat is het ook ware het niet dat de temperatuur wat aan de lage kant is (we slapen onder drie dikke dekens) en de zon zich maar weinig laat zien. Morgengaan we dan ook op naar nieuwe avonturen maar dan wel op teenslippers.Ecuador here we come!!!!!

Totslot nog enkele wist je datjes.........

Wist je dat:

- Colombianen voordat zeaan een busreis beginnen altijd een kruisje slaan?

- Dit ons niet echt een veilig gevoel geeft (wat vaak ookterecht is)?

- Het typische Colombiaanse etenons doet kokhalzen?

- Toen we eindelijk een keer chinees voedsel hadden gevonden de chinezen geen sambal hadden?

- Erwin z´n eigen spaanse woorden maakt door het engelse woord te nemen en daar simpelweg een o achter te plakken?

- De mensen hem nog begrijpen ook?

- We inmiddels een kei zijn in afdingen?

- Han in elke drogist op zoek gaat naar een goed haarproduct maar tot nu toe haar krullen in bedwang moet houden met een grot pot groene gel die keihard wordt?

- We een moord zouden doen voor een bruine boterham met kaas?