Zo wordt er steevast op ons gereageerd wanneer we rondwandelen in Colombia. Het is duidelijk dat het massatoerisme hier nog niet op gang gekomen is. De reden hiervoor is dat het tot een paar jaar geleden helemaal niet veilig was om Colombia te bezoeken vanwege diverse actieve guerrilla groepen waarvan de FARC de bekendste is. Met de komst van president Alvaro Uribe werd hard opgetreden tegen deze zeer geweldadige groeperingen en werden ze uiteindelijk teruggedrongen van de steden naar de jungle waar ze nog altijd actief zijn. Het is dan ook in sommige gebieden nog altijd niet veilig om bijvoorbeeld ´s nachts te reizen maar over het algemeen ben je vrij om te gaan en staan waar je wilt. Het bewind van president Uribe resulteerde in enorm veel beveiliging en politie op straat en dat is tot op heden nog steeds zo. Straathoeken, winkelcentra, musea en andere openbare gelegenheden worden gekenmerkt door de constante aanwezigheid van zwaar bewaakte veiligheidsagenten. Uiteraard is Colombia niet alleen bij ons bekend om de FARC maar ook vanwege de bruisende cocaine handel. Als toerist krijg je het witte goud dan ook overal aangeboden en wordt je af en toe door drugshonden besnuffeld wanneer je een busstation betreedt.

Ondanks deze negatieve geschiedenis hebben wij Colombia ervaren als een ontzettend gastvrij en mooi land met een enorme diversiteit aan landschappen. Mensen spreken je spontaan aan op straat en zijn bereid je te helpen zonder daar iets voor terug te verwachten. Gidsen werken niet op de automatische piloot maar genieten zichtbaar van je aanwezigheid en in de hotels wordt je als een koning behandeld. Kortom: genieten met een hoofdletter G!!!

Onze reis begon in Cartagena, een koloniale stad aan de Caribische kust waar we, na onze San Blas boottour,heerlijk genoten van de luxe van een douche en het nuttigen van een overheerlijke pizza. Samen met de gezellige groep mensen die we leerden kennen op de boot vierden we carnaval inBarranquilla, een 2 uur durende busrit vanaf Cartagena. Pfff, dat gaat er weleven iets anders aan toe dan in Nederland. Het is hier bijvoorbeeldbelangrijk dat je jezelf zo mooi mogelijk verkleed waarbij het een sport is zo weinig mogelijk te dragen. De meeste vrouwen lopen rond in een gekleurde string met bijpassende tepelflosjes en hoofdtooi. Jullie begrijpen dat ik aan Erwin de hele dag geen kind had.... die wist niet waar hij moest kijken zoveel appetijtelijks kwam er voorbij. Daarnaast vieren Colombianen niet ´s avonds maar vooral overdag carnaval wat resulteerde in opstaan om 6 uur om vervolgens om 7 uur ´s ochtends beladen met rum, wodka en cola in de bus te zitten zodat we op tijd waren voor de parade. We wisten een goed plekje op de tribune te bemachtigen waar we derest van de dag genoten van de bonte stoet die onder luid dreunende salsa beats voorbij trok. Ondertussen hadden we het ook nog eens druk met het op de foto gaan met de gehele Colombiaanse bevolking die zich op de tribune rondom ons verzameld leek te hebben. Een bijzondere en zeer geslaagde dag waarvan we de volgende dag nog de gevolgen ondervonden....

Om onze kater het hoofd te biedenbesloten we tot een bezoekje aan de moddervulkaandie een heilzame werking blijkt te hebben op lichaam en geest. Het komt erop neer dat je jezelf in bikini in de krater van een vulkaan laat glijden die gevuld is met een haast ondoordringbare dikke modderbrij waarbij je dus iemand nodig hebt die je naar beneden trekt omdat je anders niet onder kunt blijven. Na een vluchtige massage door eenColombiaan die nog nooit van ¨private parts¨ had gehoord ga je opdrogen in de zon om vervolgens in een meer afgespoeldte worden door een al even grijpgrage Colombiaanse. Heilzaam of niet, ik hebme in ieder geval kapot gelachen!

Na een emotioneel afscheid van ons gezellige groepje begaven wij ons naar Taganga, een kustplaatsje aan de Caribischezee en een van de goedkoopste plekken ter wereld om je PADI te halen. Erwin regelde een kleine duikschool en het enige dat van mij verwacht werd was het opdoen van een mooi kleurtje, verre van vervelend! Erwin heeft hier uiteindelijk niet allen z´n PADImaar ook z´n Advanced gehaald waardoor hijnu tot 30 meter diep mag duiken. De cursus duurde vijf dagen en was inclusief een wrakduik en een nachtduik en navijf dagen onstond een flinke oorontsteking maar Erwin heeft genoten en mag zich nu met trots AdvancedPADI diver noemen!

Tijdens zijn afwezigheid heb ik me opgeworpen om de straathonden een klein beetje op krachten te laten komen want wat waren het er veel en wat waren ze mager! Elke dag kocht ik brood en verzamelde ik de resten van de kippenboer om ze ´s avondsop het strand van een maaltje te voorzien. Het logische gevolg was natuurlijk wel dat ik elke dag wanneer ik me in het dorp waagde gevolgd werd door een hele stoet kwispelende viervoeters. Eenzaam was de afwezigheid van Erwin dus nauwelijks te noemen........

Op naar Medellin, de stad van Pablo Escobar. Escobar was de leider van het Medellin drugskartel en werd wereldberoemd doordat hijhet zover bracht dat hij zelfs de politiek in Colombia domineerde zonder dat iemand weerstand bood aan de regelrechte terreur die hij bedreef. Iedereen diehem tegenwerkte werd uit de weg geruimd ener wordt gezegd dat hij door zijn leidende positie in de cocainehandel de rijkste man ter wereld ooit was. In 1990 werd uiteindelijk, onder internationale druk, een wet aangenomen waarin de drugshandel aan banden werd gelegd en werdEscobar gearresteerd.Hijwist echter te ontsnappen maar werd tijdens een grootscheepse klopjacht van 499 dagen uiteindelijk door de politie in Medellin vermoord in december 1993. Medellin bood ons de mogelijkheid een tour te doen waarbij we zijn graf bezochten, zijn huis mochten bekijken en waarbij we het genoegen hadden zijn broer Roberto te ontmoeten. Roberto was de rechterhand van Pablo en istegelijk met hem opgepakt. Tijdens zijn verblijf in de gevangenis ontving hij een bombrief die zijngezichtsvermogen en zijn gehoor hebben aangetast en communiceren met hem gaat dan ook moeizaam.Duidelijk was wel dat Roberto geen enkele moeite heeft met het onderscheiden van blonde krullen want ik had nogal wat moeite om hem van me af te houden. Wat een ouwe snoeperd!

De aangename warmte van Medellin verruilden we na een paar dagen voor de ijzige kou van Manizales waar we de grootste en hoogste vulkaan van Colombia bezochten, Nevado del Ruiz op een hoogte van 5325 meter. Helaas konden we de vulkaan niet beklimmen vanwege verhoogde activiteit dus zijn we met een busje tot 5000 meter gegaan en hebben daar een wandeling gemaakt door prachtige besneeuwde bergtoppen met een constant uitzicht op de vulkaan. Brrrrrr, was wel weer ff wennen om lange mouwen en een lange broek te dragen maar het fantastische uizicht maakte de kou doen vergeten.

Salento werd de volgende stop. We wilden hier een bezoek brengen aan de Valle de Cocora met zijn waxpalmen die een hoogte van 60 meter kunnen bereiken. Vol goede moed begonnen we dan ook aan een hike van 9 km door deze vallei. De eerste 5 km waren prachtig en we genoten van de omgeving en het gevoel van vrijheid. Na vijf km ging het pad echter steeds steiler omhoog en liep het zweet ons al snel over het voorhoofd. Uiterst langzaam vochten we ons een weg naar boven, verlangend naar het eindpunt van deze uitputtende hike. Toen de verzuring van onze spieren zijn hoogtepunt bereikt had kwamen we nog net niet juichend aan bij wat we dachten dat het eindpunt was. Helaas stond ons een redelijk onaangename verrassing te wachten want het ¨eindpunt¨ bleek niets meer dan een oud houten huisje midden in de vallei waar een oud vrouwtje ons slechts koffie kon aanbieden en ons wist te vertellen dat we toch echt de hele 9 km weer terug moesten lopen om daar de bus terug naar Salento te nemen. Waar we ons op dat moment bevonden zou met de beste wil van de wereld geen bus kunnen komen! Wat doe je dan??? Koffie drinken, water bijvullen en met een lege maag de terugweg aanvaarden, een andere keus heb je niet! Uiteindelijk bereikten we om 16.00 uur het echte eindpunt. Moe, hongerig maar een overwinning op onszelf en 18 km door de bergen op de teller rijker.

Een land kan natuurlijk niet afgevinkt worden zonder een bezoek aan de hoofdstad dus met nog altijd tegensputterende spieren reisden we af naar Bogota. Deze stad bewees dat backpacken niet altijd genieten hoeft te betekenen want wat een klotedag beleefden we hier. Op 1 dag; moest Erwin naar het ziekenhuis vanwege een aanhoudende ooronsteking, werd ik op klaarlichte dag beroofd van onze kleine fotocamera, kregen we een botsing met de taxi waarin we zaten en werden we vervolgens genoodzaakt uit te stappen in de gevaarlijkste wijk van Bogota! Hoeveel pech kun je hebben? Gelukkig kunnen we er nu om lachen, is Erwin´s oorontsteking over en heb ik voor mijn verjaardag een nieuwe kleine camera uit mogen zoeken van paps en mams. Gelukkig heeft Bogota het de volgende dag goedgemaakt toen we een bezoek brachten aan de zoutkathedraal. Deze kathedraal is uitgeroepen tot 1 van de 11 wereldwonderen en wij begrijpen waarom, super mooi en indrukwekkend! De kathedraal is ontstaan doordat de mijnwerkers niet meer naar hun werk wilde komen omdat het te gevaarlijk was. De regering besloot hen een plek te geven om te bidden en omdat Colombianen zeer gelovig zijn gaf dit meteen de oplossing tot het probleem van de werkweigering. De oorspronkelijke kathedraal is ingestort maar inmiddels is er een nieuwe gebouwd die je dus kunt bezoeken. Je gaat de mijn in en kunt een bezoek brengen aan de verschillende ondergrondse heilig verklaarde plekken. Elke zondag vindt hier zelfs een ondergrondse mis plaats. Bijzondere ervaring waardoor we toch nog met een goed gevoel Bogota konden verlaten.

Op het moment dat ik dit schrijf bevinden we ons in Laguna de la Coche, een prachtig dorpje rondom een groot meer omringd door gezellige gekleurde houten huisjes en bergen. Op het menu staat elke avond verse vis en we hebben ons eigen schattige houten chalet. Klinkt als een droomplek en dat is het ook ware het niet dat de temperatuur wat aan de lage kant is (we slapen onder drie dikke dekens) en de zon zich maar weinig laat zien. Morgengaan we dan ook op naar nieuwe avonturen maar dan wel op teenslippers.Ecuador here we come!!!!!

Totslot nog enkele wist je datjes.........

Wist je dat:

- Colombianen voordat zeaan een busreis beginnen altijd een kruisje slaan?

- Dit ons niet echt een veilig gevoel geeft (wat vaak ookterecht is)?

- Het typische Colombiaanse etenons doet kokhalzen?

- Toen we eindelijk een keer chinees voedsel hadden gevonden de chinezen geen sambal hadden?

- Erwin z´n eigen spaanse woorden maakt door het engelse woord te nemen en daar simpelweg een o achter te plakken?

- De mensen hem nog begrijpen ook?

- We inmiddels een kei zijn in afdingen?

- Han in elke drogist op zoek gaat naar een goed haarproduct maar tot nu toe haar krullen in bedwang moet houden met een grot pot groene gel die keihard wordt?

- We een moord zouden doen voor een bruine boterham met kaas?