De titel zegt het eigenlijk al: Wij zijn fan van Panama. Ondertussen hebben we bijna het hele land gezien en kunnen we met recht zeggen dat het een topper is. Onze aankomst in Panama verliep niet al te soepel want ze lieten ons drie uur wachten bij de grens. De douaniers hadden blijkbaar honger en vonden het nodig uitgebreid te gaan lunchen terwijl wij in de brandende zon op een stempeltje moesten wachten. Dat stempel krijg je overigens alleen maar als je ook kunt bewijzen dat je het land weer gaat verlaten. Gelukkig hadden wij onze retourtickets Rio geprint en daar namen ze genoegen mee!

Op naar Bocas del Toro, een kleine eilandengroep tegen de grens van Costa Rica dat bestaat uit twee grote eilanden en een aantal kleine daaromheen. Wij hebben de boot naar Isla Bastimentos genomen en vonden daar een super leuk hostel aan het water dat bestierd wordt door een duits koppel. Kleine houten hutjes met twee bedden en een koude douche maar met een uitzicht om stil van te worden. Bovendien had het hostel een mooie grote veranda met hangmatten over de zee om ultiem te relaxen. We werden gastvrij ontvangen door Tom en zijn vrouw maar we kregen al snel in de gaten dat ze een ijzeren regime hanteerden. Dat wil zeggen: - je kunt ´s avonds mee-eten maar dient dit wel voor 3 uur ´s middags te melden. - als je mee-eet dien je om 7 uur aan tafel te zitten, ze luiden een bel en dan moet je als de sodemieter zorgen dat je daar zit anders krijg je niks. -als je van het strand komt dien je eerst je voeten af te spoelen in een bak zoet water zodat er niet overal zandkomt te liggen - je mag maximaal 1 minuut douchen - je mag NIET met de deurenslaan.

Nou zul je zeggen dat dit allemaal wel met een korrel zout te nemen is maar helaas bleken de regels toch behoorlijk streng. Zo sloeg Erwin meteen op de 1e dag per ongeluk de deur dicht en werd hij meteen op zijn vingers getikt en op de tweede dag stond ik blijkbaar te lang te douchen want kreeg ik een pittige waarschuwing in de vorm van een luide bonk op onze deur! Al snel vonden we onze weg in dit strenge regime en de omgeving en kookkunsten van Tom maakten zoveel goed dat we het hier echt prima naar onze zin hebben gehad. Ik heb me voornamelijk bezig gehouden met het testen van de hangmatten op de veranda en Erwin heeft voor het eerst in z´n leven tot 12 meter gedoken! In ons hostel zat een Nederlands stel met een kleine duikschool en Erwin heeft de kans gegrepen om een proefduik te maken. Helemaal hyper kwam hij hiervan terug en natuurlijk wil hij nu nog maar 1 ding: z´n PADI halen zodat hij dit nog veel vaker kan doen!

Na 3 dagen Isla Bastimentos zijn we vertrokken richting Boquete. Jullie hebben je waarschijnlijk al afgevraagd wie toch die 2e blondine is waarmee Erwin trots op de foto poseert alsof hij ineens twee vrouwen aan de haak heeft geslagen.We leerden Mandy kennen in ons Duitse strafkamp en we besloten met haar samen naar Boquete te vluchten omdat het harstikke goed klikte tussen ons en zij ook nog graag dit gedeelte van het land wilde zien. Helaas voor Erwin heeft hij maar drie dagen kunnen genieten van de aanwezigheid van twee vrouwen omdat Mandydaarna terugvloog naar Nederland.

In Boquete hebben we met z´n drieeen in twee dagen tijd eigenlijk allehighlights afgevinkt. Op de 1e dag zijn we ´s ochtends gaan ziplinen. Ziplining is een parcours door de jungle waarbij je door middel van een kabelbaan van platform naar platformhopt. In Costa Rica zag je dit ook veel maar wij wilde perse deze doen omdat je hier snelheden van 80 km per uur kunt halen. Eerst krijg je een korte instructie over hoe je moet hangen en een paar baby lijntjes en dan ben je zogezegd klaar voor het echte werk! Ik weet niet of ik 80 km per uur gehaald hebt maar ik weet wel dat de tranen over mijn wangen rolden van de snelheid die je maakt. Super gaaf gevoel maar uiteindelijk zie je natuurlijk geen zak van de omgeving want wie vindt er de tijd om rond te kijken als je met een snelheid van toch zeker 60 km per uur langs een kabel omlaag glijdt waarbij je er ook nog op moet letten dat je de juiste houding aanneemt omdat je anders verkeerd om aan die kabel komt te hangen..... ik in ieder geval niet!!!!

´s Middags bezochten we de hot springs in de buurt, ik had me hier enorm op verheugd want Boquete ligt in de bergen en het was hier overdag maar 22 graden (sorry). Wat een aanfluiting was dit... drie hele kleine badjes van opgestapelde stenen die zo heet waren dat als je er eenmaal in zat je zo rood als een kreeft en kotsmisselijk van de hitte niet wist hoe snel je er weer uit moest komen! Gelukkig was er een prachtige rivier in de buurt waarin we een beetje konden afkoelen!

De volgende dag stonden twee watervallen op het programma. Hiervoor moesten we ons om 7.15 uur melden bij onze gids Felix waarmee we de vorige dag ook al naar de hotsprings waren geweest. Vol goede moed gingen we op pad maar Felix was vandaag een stuk stiller dan gisteren dus ik vroeg hem of hij wel zin had in deze tocht. Jawel hoor zei hij matjes maar ik geloofde er niets van. Je zult het wel zien zei hij vaag. Twintig minuten later wist ik precies waarom Felix helemaal geen zin had in deze tocht. TERING! Stijle bergpaden vol modder waarin we ons een weg omhoog moesten zien te werken en dat alles ook nog eens in de stromende regen.Toen we eindelijk boven waren en ik met mijn tong op mijn schoenen me afvroeg waar ik aan begonnen was deelde Felix ons gelukkig mee dat we het ergste gedeelte gehad hadden en kon hij ook weer lachen. Gelukkig bleek hij geen woord gelogen te hebben want hierna was het pad prima begaanbaar en echt prachtig. We waren in een Cloud Forest en dit geeft een beetje een spooky effect doordat hier altijd nevel hangt. Het lijkt wel een sprookje waar je doorheen loopt. Tijdens de tocht passeerde we twee watervallen die zeer de moeite van de modder en de regen waard waren dus van top tot teen onder de modder en zeiknat keerden we uiteindelijk toch zeer voldaan terug.

´s Middags brachten we een bezoek aan de koffieplantages van Panama. Voor de tweede keer op rij zijn de koffiebonen uit dit gebied uitgeroepen tot de beste van de wereld dus wij wilden wel eens met eigen ogen aanschouwen hoe zo´n proces in z´n werk gaat. De duurste bonen zijn de Geisha´s en een zak van deze bonen kost bijvoorbeeld150 dollar. We bezochten een kleine lokale plantage (inmiddels worden veel grote plantages gerund door Amerikanen of Europeanen) en leerden hier alles over het proces van plant tot koffieboon. Heel interessant, mede ook doordat de eigenaar zijn machines allemaal zelf gebouwd heeft van de meest uiteenlopende voorwerpen. Hij gebruikt bijvoorbeeld een gedeelte van een wasdroger in combinatie met een gedeelte van de motor van een oude auto om de bonen ter roosteren!

De volgende dag namen we afscheid van onze Mandy en vertrokken wij richting Santa Catalina. We waren van mening dat we wel weer wat strand verdiend hadden na die drukke dagen dus op naar dit surfersmecca aan de Pacifische kant van Panama! Santa Catalina is een klein dorpje bekend om zijn metershoge golven en trekt daarom surfers van over de hele wereld. Wij gingen hier niet naar toe om te surfen maar om de rijke onderwaterwereld in dit deel van de zee. Erwin is hier dus wederom gaan duiken met een instructeur in de hoop een walvishaai te spotten. Twee duiken later had hij vanalles gezien, white- tipped haaien, roggen, zeepaardjes etc. maar helaas geen walvishaai! Nieuwe poging wagen op de Galapagos dan maar!

Inmiddels zijn we alweer een dag of 5 in Panama City waar we uiteraard een bezoek hebben gebracht aan het beroemde Panama Kanaal. Elk jaar passeren 14000 schepen dit kanaal en wereldwijd wordt bij het bouwen van nieuwe schepen zelfs rekening gehouden met de afmetingen van dit kanaal. Schepen betalen naar gewicht met een gemiddelde van 30.000 dollar! Het hoogste bedrag dat ooit betaald is om door het kanaal te mogen varen was 200.000 dollar, dit was een Frans cruise-schip. Het laagste bedrag was 0.36 dollar wat betaald werd door een zwemmer. Bizarre bedragen gaan hier dus in om. Wij hadden het geluk dat er op het moment dat wij er waren twee grote cargo schepen uit Hong Kong passeerden zodat we heel goed konden zien hoe het kanaal precies werkt.

Verder vermaken wij ons hier opperbest met winkelen, fietsen, de bioscoopen het uitkijken over de stad. We slapen in het oude gedeelte van de stad waar we ´s avonds een prachtig uitzicht hebben over de skyline van Panama City, ook wel mini-Miami genoemd, vanwege zijn vele wolkenkrabbers! Het oude gedeelte bestaat voornamelijk uit gerestaureerde koloniale gebouwen en doet ons een beetje denken aan Havana.

Overmorgen vertrekken we weer richting de Caribische kust omdat we 13 februari aan boord gaan van de One World zeilboot die ons naar Colombia zal varen. Tijdens deze 5 dagen durende zeiltocht bezoeken we eerst de San Blas Eilanden aan de kust van Panama waar de Kuna Yala indianen wonen. Vervolgens zetten we koers naar Cartagena en kan onze tocht door Colombia beginnen.

Tot slot nogeven dit:

Wist je dat:

- Erwin inmiddels rood ziet van woede omdat hij niet tegen de trage computers in ditInternet cafe kan!

- We hier een hotelkamer hebben van 12 dollar per nacht die meer op een gevangeniscel lijkt maar gelukkig wel schoon is.

-Erwin eenhele goeie kapper blijkt te zijn! Hij heeft zich uitgeleefd op mijn uitgroei van bijna 10 cm en geloof het of niet.... geen uitgroei meer te zien.

- Hanzelfs in de stad muggenbulten oploopt

- We nog steeds prima binnen ons budget kunnen blijven zonder op een houtje te hoeven bijten.